بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تداومی با شدت های مختلف بر سطوح آمیلویید بتای 42 و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی پلاسمای زنان مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت قندی (DM) بیماری سیستمی است که می تواند به هر بافتی در بدن آسیب برساند. عوارض این بیماری شامل تغییرات بیماری زایی در عروق کوچک و بزرگ، اعصاب مرکزی و محیطی، پوست و چشم ها می باشد. این آسیب های ارگانیک ممکن است منجر به پرفشارخونی ناتوانی کلیوی، از دست دادن بینایی، اختلالات عصبی (توروپاتی) بیماری عروق محیطی، انفارکتوس قلبی و بیماری مغزی- عروقی شامل سکته شود (Zhao et at, 2010). دیابت قندی همچنان که اتروفی مغزی را افزایش می دهد ممکن است فرایند پیرشدن مغز را تسریع کند (G. J. Biessels, van der Heide, Kamal, Bleys, & Gispen, 2002). دیابت قندی درمتابولیسم آمیلیویید بتا و فسفوریلاسیون پروتیین تانوی مغز دخالت دارد (Gasparini & Xu, 2003). تغییرات در هموستاز انسولین و گلوکز در این سطح محیطی بدن ممکن است انسولین مغز و عملکرد گیرنده اش را تحت تاثیر قرار داده، سبب ایجاد افزایش الیگومریزیشن آمیلویید بتا و هایپرفسفوریلاسیون تایو شود (Gasparini & Xu, 2003). ارتباط بین دیابت قندی و افزایش خطر زوال عقل در افراد سالمند به خوبی به اثبات رسیده است.