محمد عبداله پور - کارشناس ارشد جامعه شناسی

خود یا من، مرکز شخصیت و جریانی است که به شخص خودآگاهی از خویشتن می دهد.خود در جریان تقابل اجتماعی کودک در سال های نخستین زندگی شکل می گیرد، زمانی که کودک درمی یابد که شخصی متمایز از اشخاصی که مرجع او هستند. اشخاصی که کودک در آغاز خود را با آنان همسان سازی می کند، روان کاوی بر این باور است، خود میانجی بین فراخود و نهاد است، تا امکان سازگاری انسان با محیط اطراف فراهم شود،قدرت خود به میزان سازگاری با محیط وابسته است. در هر حال خود در عرصه ی علوم انسانی به معانی زیر به کار می رود 1) در عرصه ی پژوهش های تجربی شخصیت خود در معنای نفس و خود تصوری است. یعنی آن طور که شخص خودش را در طول زندگی درک و تجربه می کند. 2)خود تصوری فرد، عامل تجربه هویت خود است آن طور که ویلهلم و ونت بیان کرد 3)فردی کنشگر که در صدد تغییر محیط زندگی خود است.4)هسته ی شخصیت به این معنا که در برابر پیرامون آن اعضای بدن، نیازهای جسمی و حتی، سایق ها، ارزش ها، امیال قرار میگیرد 5)بر اساس فرضیه ی روان کاوی بخشی از ساختار روانی که تجربه و شیوه ی رفتار را ممکن می کند. بر پایه این نظریه ی خود در کنار نهاد و فراخود دستگاه روانی انسان را تشکیل می دهد. خود شامل خودآگاهی، پیش آگاهی و ناخودآگاهی است

شخصیت، خودآگاهی، فراخود، نهاد، خود، خودتصوری