سیمای پیر در غزلیات خواجوی کرمانی

خواجوی کرمانی شاعر صاحب نام ادب پارسی، از جمله شاعرانی است که در پرداختن به تصوف و مضامین عرفانی چون مبارزه با زهد و ریا، بیاعتباری دنیا و مافیها از شهرت و آوازه خاصی برخوردار است. در دیوان غزلیات خواجوی کرمان، اصطلاحات و تعبیرات عرفانی به وفور به چشم می خورد ولی با توجه به اینکه مجال بررسی همهی این تعابیر در این مطالعه نمیگنجد، واژه ی پیر و ترکیب های خاص آن نظیر پیر خرابات، پیر مغان، پیر خانقاه، پیر عشق و پیر شرابخانه برای بررسی بیشتر انتخاب شده است. برای این منظور در این تحقیق، که تحقیقی توصیفی می باشد، تمامی غزلیات خواجو که در آنها واژهی پیر به کار رفته است خاصه آنهایی که پیر در معنای عرفانی خود به کار گرفته شده است، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که خواجو برای پیر و مریدش شرایطی قانل شده است. از جمله آزادگی و وارستگی و اطاعت بیچون و چرا و بی توجهی به نام

Keywords:

عرفان , خواجوی کرمانی , غزل , پیر , صوفی , عقل فعال