مهوش سلیمان پور - کارشناس ارشد زبان وادبیات فارسی
پرستو رنجبر - کارشناس ارشد زبان وادبیات فارسی

صادق هدایت یکی از مشهورترین چهره های ادبیات داستانی معاصر ایران است. وی در طول کمترازسه دهه فعالیت ادبی بیش از صد و شصت اثر از خود به جاگذاشته است. که تمام آنها به جز چند نوشته در زمان حیات او به صورت کتاب در قطعه ای مختلف یا در نشریات گونا گون به چاپ رسیدند. درمیان آثار بجا مانده از این نویسنده ی تیره نگر معاصر درحوزه های مختلف ادبی از نمایشنامه ها، سفرنامه ها، آثار تحقیقی و مقالات ادبی و نوشته های انتقادی طنزآمیز، بررسی فرهنگ عامه، ترجمه ها، تا نامه ها و داستان ها وجود دارد. مضمون غالب بسیاری از داستان های هدایت تنهایی، بیگانگی، نومیدی و مرگ است. انسان در مفهوم کلی و عام آن برای هدایت مطرح نیست زیرا که او با طبیعت یا ماهیت انسانی علی الاطلاق کاری ندارد. برای او وضع انسان، موقعیت و تنگنای او اهمیت دارد. آن هم در موقعیت خاص و محیط شخصی که در آن گرفتار و سرگردان است. در واقع آن چه حس هدایت را برمی انگیزد تا دست به قلم برد و داستانی بپردازد معمای من و پرتو افکندن بر زوایای تاریک و پنهان روح انسانی است. در محتوای آثار هدایت مولفه های فکری خاصی به چشم میخورد که این مولفه ها به دلیل داشتن بسامد بالا سبب ایجاد مختصات سبکی خاص در محتوای آثار وی وتاثیربر شاعران و نویسندگان هم عصرش شده است. در جستار حاضر به تناسب حوصله بحث به بخشی از تاثیر او را بر تعدادی از شاعران مطرح معاصر نظر افکنده ایم.

ادبیات داستانی معاصر، شعر، داستان، صادق هدایت