مهتاب جعفری - کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

اولین بحث ها درباره مفهوم و ضرورت مدیریت شهری به اواسط دهه 1960 و محقق آفریقایی، موبوگونجه برمیگردد که با قیاس شهر به یک سازمان اقتصادی، ضرورت وارد کردن مدیریت شهری در اداره شهرها را تبیین میکند. همزمان با تغییرات اجتماعی و سیاسی وسیع در اواخر دهه 1980 و اوایل 1990 ، ظهور محلی گرایی به عنوان پاسخی به نگرانی های زیستمحیطی و روندهای جهانی شدن بود. اثرات این شرایط، استقبال از برنامه ریزی و توسعه مشارکتی و افزایش نقش حکومت های محلی بود که این نیز مستلزم تفویض وظایف از بالا به پایین و تمرکززدایی از مراجع و قدرت های ملی بوده است . درنتیجه از اواسط دهه 1990 و در پارادایم غالب در حوزه مدیریت شهری نوعی گذار به وقوع پیوست که از آن به گذار از مدیریت شهری به حکمروایی شهری تعبیر شده است. حکمروایی در لغت به معنای اداره و تنظیم امور است و به رابطه میان شهروندان و حکومت کنندگان اطلاق میشود. در واقع این اصطلاح رابطه و نه دستگاه را توصیف میکند. در این راستا، پژوهش حاضر درصدد کشف و تبیین مسایل فوق در گستره جغرافیای سیاسی کشورهای در حال توسعه است. نوع بر اساس مولفه های مورد بررسی، نوع تحقیق توسعه ای و روش بررسی آن توصیفی تحلیلی؛ مبتنی بر رویکرد اسنادی و کتابخانه ای است. برای انجام این پژوهش از روش فرامطالعه پژوهش های صورت گرفته استفاده شده است. در مجموع بررسی ها و نتایج نشان میدهد علی رغم مشکلات بسیار، نظام مدیریتی در کشورهای در حال توسعه (از جمله ایران) در بسیاری از معیارهای حکمروایی خوب نظیر کارآیی، عدالت، جهت گیری توافقی، نگرش راهبردی و تمرکززدایی دارای جهت گیری های تعریف شده مناسبی است که امکان تحقق این معیارها را میتواند فراهم کند.

حکمروایی خوب شهری، فضای شهری، مدیریت شهری، جغرافیای سیاسی، کشورهای در حال توسعه