بررسی ارتباط غلظت هواویزهای جو و میدان دید افقی در منطقه شهری تهران

در مقاله حاضر، ارتباط غلظت هواویزها با تغییرات میدان دید افقی در دوره زمانی 2011 تا 2013 برای منطقه شهری تهران مطالعه شده است. برای بررسی از داده های میانگین روزانه دید افقی در سه ایستگاه سازمان هواشناسی کشور شامل ایستگاه های اقدسیه در شمال، مهرآباد در غرب و دوشانتپه در شرق تهران و داده های غلظت هواویزهای دارای قطر کمتر از 10 میکرون از مرکز کنترل کیفیت هوای شهرداری تهران در اقدسیه، فتح در غرب و پیروزی در شرق، استفاده شده است.نتایج نشان میدهد، در میانگین ماهانه، غلظت هواویزها دارای دو دوره با مقدار بیشینه یکی در فصل گرم و دیگری در فصل سرد سال است. مقایسه ماه های نماینده فصل سرد با فصل گرم، کاهش میزان دید افقی در برابر افزایش میزان غلظت هواویزها را نشان میدهد که البته این مساله برای فصل سرد در شمال تهران متفاوت استوجود. مه محلی در شمال تهران، به ویژه در فصل زمستان احتمالا موجب کاهش میزان دید بدون افزایش چشمگیر غلظت هواویزها میشود. از دیگر عوامل، وجود جریانهای محلی است که سبب بازتوزیع غلظت هواویزها و اثرگذاری متفاوت آنها بر دید افقی در این فصل میشود. در فصل گرم ارتباط میان کاهش دید و افزایش غلظت هواویزها بیشتر است که بیانگر قابلیت پیش بینی غلظت هواویزها بر مبنای میزان دید در این فصل است. بهبود میزان ارتباط غلظت هواویزها و میزان دید در تابستان ناشی از حذف عوامل همدیدی تاثیرگذار در فصل زمستان است که از آن جمله میتوان به گردشهای جوی اشاره داشت که با ایجاد الگوهای مختلف گردش سبب انباشت یا تهویه آلودگی از منطقه تهران در فصل سرد سال میشود. از این رو در فصل زمستان نمیتوان از افت دید، بهویژه در منطقه شمالی شهر، بهمنزله معیاری برای پیش بینی غلظت هواویزها در فضای شهری بهره برد.

Keywords:

دید افقی , غلظت هواویزها , منطقه شهری تهران