واکاوی میزان تشخیص مراجع ضمایر در متون فارسی: بررسی موردی فارسی آموزان چینی

با اهمیت یافتن بعد ارتباطی زبان و توجه به عناصر فراتر از مرز جمله در مطالعات زبان شناختی و پدید آمدن شاخه ی زبان شناسی متن، تحقیقات گستردهای در حوزه ی عناصر شکلگیری متن، همچون انسجام و ابزارهای سازندهی آن از جمله ارجاع، بر پایه ی پژوهش هلیدی و حسن (1976) آغاز گردید و با توجه به اینکه نتایج مطالعات زبانشناختی در حوزه های مختلف مرتبط با زبان، از جمله آموزش زبان نیز به کار گرفته میشود، پژوهش پیش5 رو نیز در راستای سنجش نقش انسجام در متون و به منظور بررسی تاثیر پیچیدگی جملات، وجود مراجع متعدد برای یک ضمیر، فاصلهی میان ضمیر با مرجع آن، و وجود ضمیر در جملات طولانی بر تشخیص مراجع ضمایر در میان فارسی آموزان چینی شکل گرفت. به همین منظور، تعداد 25 نفر از فارسی آموزان چینی سطح پیشرفته ی مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) از هر دو جنس و با میانگین سنی 20 سال، از منظر سطح آگاهی از زبان فارسی، همگن، و به عنوان جمعیت نمونه ی پژوهش انتخاب شدند. سپس به منظور بررسی فرضیه ی پژوهش، آزمونی دارای چهار متن با پاسخهای چهارگزینه ای که هر یک از پرسشهای آن، بخشی از فرضیه ی چهارمحوری تحقیق را پوشش میداد، طراحی و استاندارد گردید و در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت که نتایج آن نشان دهندهی این بود که آزمودنی ها تنها در مواردی که یک ضمیر به چند مرجع برمیگردد، در تشخیص مرجع ضمیر دچار مشکل میگردند.

Keywords:

ارجاع , انسجام , ضمیر , مرجع , فارسی آموزان چینی