محمد مهدی رویوران - دانش آموخته دوره کارشناسی ارشد سازه های آبی از دانشگاه علوم و تحقیقات
احسان دایر - دانش آموخته دوره کارشناسی ارشد آبیاری و زهکشی از دانشگاه علوم و تحقیق
ایوب کاظمیان زاده - دانش آموخته دوره کارشناسی ارشد سازه های آبی از دانشگاه علوم و تحقیقات
حدیث خسروی - دانش آموخته دوره کارشناسی ارشد آبیاری و زهکشی دانشگاه رازی کرمانشاه

سامان دهی رودخانه ها در محل قوس با اهدافی نظیر جلوگیری از تغییر انحناء قوس، جلوگیری از تغییرات مورفولوژی و تراز بستر، حفاظت از دیوار خارجی در برابر فرسایش ، کنترل رسو بگذاری در مجاور دیوار داخلی، بخش مهمی از مدیریت رودخانه می باشد. یکی از روش های متداول برای حفاظت دیواره خارجی رودخانه ها در قوس در برابر آبشستگی، استفاده از آبشکن هاست. ازجمله پارامترهای مهم برای طراحی آبشکن در قوس رودخانه ها موقعیت نصب آبشکن در قوس و نیز حداکثر عمق آبشستگی در نزدیکی دماغه آبشکن میباشد.[ 1] از آنجایی که آبشکن ها معمولاً بصورت گروهی مورد استفاده قرار می گیرند، لذا بمنظور بررسی فرآیند آبشستگی در دماغه آبشکن های متوالی، آزمایشهایی در یک فلوم آزمایشگاهی با قوس 180 درجه و R B =4.7 (قوس ملایم) از جنس پلاکسی گلاس انجام شد. در این تحقیق با قرار دادن 14 آبشکن به طول 12سانتیمتر بصورت متوالی در دبی های 20 ، 24 ، 28 لیتر در ثانیه و عمق ثابت 14 سانتیمتر پدیده آبشستگی حول آبشکن در حالت آب زلال مورد بررسی قرار گرفت. برای مصالح کف فلوم از ماسه طبیعی رودخانه ای با D50=2mm و ضریب یکنواختی 1/7 استفاده شد.به منظور تجزیه و تحلیل بهتر نتایج، قوس به سه ناحیه فریضی تقسیم شد. نتایج بررسی ها نشان داد که حداکثر عمق آبشستگی هنگام نصب آبشکن متوالی، در آبشکن های انتهائی (واقع در بخش سوم) ، سپس به آبشکن واقع در نزدیکی زاویه 60 درجه(نسبت به ابتدای قوس ) ، بعد آبشکن اول و بعد طبق نمودارها ، باقی آبشکن ها اتفاق می افتد.

آبشکن، آبشستگی، قوس رودخانه