کاربرد روش تریز در بهبود کیفیت راهیابی در محیط های داخلی:یک مطالعه تجربی

هدف از این مطالعه بررسی عوامل موثر در نحوه راهیابی و قابلیت دسترسیپذیری یک فرد به محیطهای داخلی و تضادهایی به وجود آمده در حل مسایل راهیابی داخلی میباشد. راهیابی، مطالعه چگونگی استفاده کاربران از اطلاعات مختلف محیطی، جهت مسیریابی در یک مکان عمومی و توانایی شناختی و رفتاری برای شناسایی مکان یک فرد و رسیدن به مقصد و یا جهتیابی در محیط نامیده میشود. مسیله راهیابی، بر پایه سه عملکرد متمایز صورت میگیرد: تصمیم گیری، اجرای تصمیم و پردازش اطلاعات. توانایی حل مسایل راهیابی در محیط برای زندگی روزمره فرد ضروری میباشد. چرا که تقریبا همه افراد باید راه خود را به مکانی جدید پیدا کنند. بررسی مطالعات ادبیات طراحی راهیابی صورت گرفته در این خصوص به حل یک مسیله ابداعی در معماری منجر میشود: بهبود کیفیت مسایل راهیابی و دسترسی پذیری در محیط داخلی. در اینجا سه جنبه ی مسیله قابلیت دسترسی پذیری در نظر گرفته شده است: اندازه گیری دسترسی، یکپارچگی و راهیابی.آنچه در این مطالعه مطرح است، حل تضادهای به وجود آمده و اثرات دو جانبه مسایل مطرح شده در بهبود کیفیت قابلیت دسترسی پذیری در یک محیط داخلی میباشد. بررسی روشهای حل مسیله نشان میدهد، تیوری تریز جهت جلوگیری از ایجاد رخوت ذهنی در حل مسایل در میان تمامی ابزارهای حل مسیله، بعنوان بهترین روش شناخته میشود؛ چرا که این تیوری قادر به حل پیچیده ترین مسایل فنی و غیرفنی میباشد. تریز روشی نظاممند برای حل مسایل غامض و نامعین از قبیل مسایل حیطه حوزه طراحی معماری (مسایل غیرفنی در تریز) است که در اینجا به ارایه یک راه حل ابداعی در حل مسایل راهیابی و قابلیت دسترسی پذیری در محیط دانشگاه می انجامد.

Keywords:

تضاد , طراحی معماری , تریز , راه یابی , قابلیت دسترسی پذیری