مریم ثابت نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشدمعماری داخلی دانشگاه آزادتبریز
نیما ولیزاده - استادیاردانشگاه آزادتبریز

هنگامی که سخن از کودک به میان می آید، اولین سال های زندگی تا سن دوازده سالگی مدنظر است. کودک در این سنین یاد می گیرد، می آموزد و کشف می کند. کودک در این دنیای پر از آموزه و کشف به فضایی نیاز دارد تا شناخت خود از هستی را به کمال رساند. اما امروزه عرصه ی تحرک و تعامل کودکان کوچک تر شده و فعالیت به عنوان عامل اصلی رشد و یادگیری کودک، فرایندی که در ارتباط با فضا و محیط میسر می گردد، برای آنها محدودتر کرده است. پس بنابراین تلاش برای ایجاد محیطی امن و شاد به منظور تجربه کردن، کشف کردن، دریافتن، احساس کردن، ارتباط با دیگر کودکان و در نهایت مکانی برای اجتماعی شدن همراه با پرورش قوا و نیروهایشان امری مهم و ضروری تلقی می گردد. متاسفانه در ایران فضایی که مختص برای کودکان ساخته شده اند فاقد کیفیت معماری کودک می باشند و تاثیر فضای معماری به عنوان عامل تعامل و حرکت کودک در فضا در جهت رشد و پروش خلاقیت وی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین در پژوهش حاضر هدف، دستیابی به اصول خلق فضایی پاسخگو، پویا و انعطاف پذیر در جهت رشد جسمی و ذهنی کودک می باشد و با استفاده از روش توصیفی- تحلیل با منابع کتابخانه ای و مشاهدات میدانی صورت گرفته، به تدوین مبانی نظری، بررسی نمونه های مشابه و استخراج اصول طراحی پرداخته شده که در نهایت منجر به طراحی فضایی با تاکید بر تعامل کودک و معماری گردیده است.

کودک، تعامل، حرکت، فضای پاسخگو، انعطاف پذیر