سیدمحمدعلی جورسرایی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران

معماری بیش از آن که صرفا خلق فضایی برای محافظت از انسان باشد، باید خلق محیطی باشد که کاری کند حسی به مردممنتقل شده و در آن رویا پردازی کنند. باید این ایدیولوژی مصرف محور و نگاه صرف عملگرا را از معماری برداریم، معماری بایدقادر باشد که مخاطب را به تفکر وا دارد. تمام ساختمان های بعد از پست مدرن که توسط معمارانی شهرت طلب طراحی شدهعمیقا از نظر روانشناسی تهی از حس هستند و قدرت تبدیل شدن به یک هولوگرام محیطی برای شکل دهی به یک هویت درحافظه ی انسان را ندارند، اما ما قرن ها شاهد بودیم که معماری کلاسیک این توانایی را داشت که کاملا از نظر روانشناسیبرای کابران خود تبدیل به یک کارکتر شخصیتی شود، معماری باید به اندازه ای با دیالکتیک حسی فضا هماهنگ شود کهدیگر در چشم انسان به دیده نیاید، این بدین معنی است که بنا به جای هیجان زذه کردن مخاطب خود و درگیر کردن حواسبرای کنکاش در معنای فرم درونی و بیرونی آن، سکوت کند و با سنگینی . سادگی حسانی خویش از راه زبان بدن و در یکسیر زمان مند به انسان اجازه ی تفسیر و توسعه ی ادراکات و تاویلات مفهومی را بدهد. در ای مقاله تلاش شد تا از این مفهومناب که حالا بیش از پیش نا آشنا و دست نیافتنی به نظر میاید، پرده برداشته و به رمز گشایی ماهیت آن بپردازیم. و در اینکشف از آثار برجسته ی معمارانی که در این مسیر موفق بوده اند نیز بهره جسته ایم.

دیالکتیک سکوت، معماری، زبان بدن، رویای متجسم، نور، اتمسفر فضا