پیش بینی خودکارآمدی اجتماعی و رضایت از زندگی در دانش آموزان از طریق دلبستگی به والدین و همسالان

هدف پژوهش حاضر بررسی پیشبینی دلبستگی نوجوان به والدین و همسالان با خودکارآمدی اجتماعی و رضایت از زندگی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان زاهدان در سال تحصیلی 94-93 بودهاند. حجم نمونه شامل 373 نفر، که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های دلبستگی به والدین و همسالان آرمسدن و گرینبرگ 1987 خودکارآمدی اجتماعی نوجوان کنلی 1989 و رضایت از زندگی دانش آموزان هوبنر و همکاران 1994 استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام انجام گرفته شد. نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که ابعاد دلبستگی به پدر، دلبستگی به مادر و دلبستگی به دوستان با خودکارآمدی اجتماعی و رضایت از زندگی ارتباط معناداری دارند. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد، ارتباط با دوستان بیشترین سهم پیش بینی کنندگی را برای خودکارآمدی اجتماعی و ارتباط با والدین کمترین سهم را دارند. نتایج رگرسیون گام به گام برای رضایت از زندگی نشان داد که اعتماد به دوستان بیشترین سهم و ارتباط با والدین کمترین سهم پیش بینی کنندگی را داشتند.

Keywords:

نوجوان , دلبستگی , خودکارآمدی اجتماعی و رضایت از زندگی