بررسی تاثیر کفایت سرمایه بر درماندگی مالی بانک های پذیرفته شده در بورس (فرا بورس) اوراق بهادار تهران

ازجمله مسایل مهم در صنعت بانکداری، احتمال ورشکستگی و ناتوانی بانک ها در انجام تعهدات مالی ایجادشده است که با شدت گرفتن روند خصوصی سازی و دور شدن نظام بانکی از فضای امن مالکیت دولتی، بانک ها را با چالشی بزرگ در زمینه ادامه فعالیت های خود مواجه ساخته است. در این راستا، اولین و مهم ترین عاملی که می تواند بانک ها را در مقابل خطرهای ناشی از ورشکستگی و ناتوانی مصون سازد، وجود عامل نسبت کفایت سرمایه به دارایی های بانک است. ازاین رو هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر نسبت کفایت سرمایه بر فاصله تا نکول بانک ها (درماندگی مالی بانک ها) می باشد. قلمرو مکانی این تحقیق بانک های عضو بورس و فرابورس و قلمرو زمانی سال های بین 1385 تا 1394 است، که تعداد 23 بانک و موسسه مالی به عنوان نمونه تحقیق انتخاب گردید. برای تجزیه و تحلیل از رگرسیون پانل دیتا و رگرسیون لجستیک استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد با افزایش نسبت کفایت سرمایه در بانک ها، فاصله تا نکول بانک ها افزایش یافته و بانک ها کمتر دچار درماندگی مالی یا ورشکستگی می شوند، همچنین نسبت کفایت سرمایه پایین تاثیر معکوس و معنی داری بر ارتباط کفایت سرمایه و فاصله تا نکول بانک ها دارد. نتایج رگرسیون لجستیک نیز نشان داد با افزایش کفایت سرمایه در بانک ها، ورشکستگی بانک ها کمتر می شود.

Keywords:

کفایت سرمایه , درماندگی مالی , فاصله تا نکول , بانک های بازار سرمایه ایران , بورس