تاثیر تلفیق روش های معنا درمانی گروهی به موسیقی درمانی بر احساس تنهایی در مصرف کنندگان شیشه

اعتیاد از جمله بزرگ ترین چالش های عصر حاضر محسوب می شود که در سراسر جهان فراگیر گشت و روز به روز بر شمار قربانیان آن افزوده شده است که با تاثیرگذاری بر حوزه های مختلف، برای حفاظت زیستی انسان خطری اساسی محسوب می شود. در طول سال های اخیر، خصوصا در کشور ما مصرف مواد صنعتی و به ویژه شیشه تبدیل به بحرانی جدی گردیده و نظر به اهمیت مداخلات روان شناختی در این زمینه، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تلفیق روش های معنا درمانی گروهی و موسیقی درمانی و کاهش احساس تنهایی و مصرف کنندگان شیشه انجام شد. این پژوهش یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل است. جامعه آماری شامل تمامی افراد مصرف کننده مواد مخدر و مشخصا مادی شیشه در شهرستان صومعه سرا در سال 1395 - 1396 است که تعداد 30 نفر از آن ها به طور تصادفی انتخاب و در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل جای دهی شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس احساس تنهایی UCLA ( راسل، پیلوا و کوتونا 1980) استفاده گردید. روش های معنا درمانی گروهی و موسیقی درمانی در طی 10 جلسه به گروه آزمایش ارایه گردید. تحلیل نتایج نشان داد که تلفیق روش های معنا درمانی گروهی و موسیقی درمانی باعث بهبود نشانه های مرتبط با احساس تنهایی شده است ( 0/001معنا درمانی گروهی به موسیقی درمانی می تواند به عنوان روش درمانی کارآمدی در جهت بهبود کارکردهای روان شناختی در حوزه اعتیاد مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

معنا درمانی , موسیقی درمانی , احساس تنهایی