محمدرضا حسنی - استادیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران

خشونت علیه زنان به عنوان یکی از مسایل اجتماعی عمده در جوامع به شمار می آید. این نوع خشونت دارای ویژگیها و مختصات منحصر بفردی است، به طوری آن را از سایر رفتارهای مشابه متمایز می سازد. خشونت علیه زنان به سبب رخ دادن در محیط خانواده و درون یک فضای اجتماعی و عاطفی، از یک سو انعکاس بیرونی کمتری پیدا می کند و از سوی دیگر، قربانیان این نوع جرایم عموما به سبب محدودیتها و معذوریتهای خانوادگی، از بیان آن در محاکم قضایی و حقوقی خودداری می کنند. لذا رسیدگی به این نوع جرایم و اقدام به حل آن با رویکرد رسمی و اداری از طریق قانون و دادگاه، چندان قرین با توفیق نبوده است. در نتیجه، طرح رویکردهای جایگزین بجا و ضروری می نموده است. یکی از مهمترین رویکردهای مطرح در سالهای اخیر به عنوان جایگزینی برای رویکردهای سزاگر و تنبیهی، رویکرد عدالت ترمیمی است. یافته ها و شواهد موجود نشان از قابلیتها و ظرفیتهای این رویکرد در پرداختن به برخی از جرایم خاص از جمله جرایم خانوادگی و خشونت علیه زنان می باشد. تحقیق حاضر بر آن است با استناد و اتکا به شواهد و نتایج تحقیقات تجربی و تلاشهای نظری، به روش تحلیلی کاربست عدالت ترمیمی را در حوزه خشونت علیه زنان نشان دهد.

جرم، خشونت، عدالت ترمیمی، خشونت علیه زنان