مریم موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه قم، حقوق جزا و جرم شناسی، قم، ایران

قاچاق انسان به عنوان یک جنایت سازمان یافته فراملی چهره ای نو ومدرن از یکی از سیاه ترین جنایات ارتکابی از سوی بشر یعنی بردگی می باشد. کشورهای جهان برای مقابله با این پدیده فراگیر وسازمان یافته اسناد بین المللی زیادی را مورد تدوین قرار داده اند که عبارت اند از معاهدات بین المللی مصوب 1933 - 1921 - 1910 - 1904 و پروتکل اصلاحی در سال 1945 و کنوانسیون پالرمو و پروتکل اول الحاقی به آن تحت عنوان پیشگیری و منع و مجازات قاچاق انسان به ویژه زنان و کودکان می باشد پروتکل پیشگیری، منع و مجازات قاچاق انسان به عنوان پیوست از کنوانسیون جرایم سازمان یافته فراملی در پالرمو ایتالیا در سال 2000 به تصویب رسید ، در بند 1 ماده 3 این پروتکل قاچاق انسان تعریف شده است. بنابراین ماده، قاچاق انسان به معنای استخدام و حمل و نقل اشخاص از طریق تهدید و زور و یا با حیله وتقلب و یا با استفاده از موقعیت مرتکب یا بزه دیده به منظور بهره کشی و به دست آوردن منابع مالی است. مهمترین مصادیق قاچاق انسان در این سند واسناد مشابه شامل بهره کشی جنسی کاراجباری برداشات اعضای بدن و رویه مشابه بردگی است. حدود چهار سال بعد از تصویب این پروتکل در سال 1383 قانون مبارزه با قاچاق انسان در ایران به تصویب رسید. از مهمترین نقاط ضعف این قانون عدم توجه به مقوله ی پیشگیری، حمایت از بزه دیدگان قاچاق می باشد که برخلاف کنوانسیون پالرمو می باشد. درمجموع مهمترین نقض این قانون را می توان در عدم تعامل با اسناد بین المللی به ویژه پروتکل پیشگیری، منع و مجازات قاچاق انسان مصوب سال 2000 است

قاچاق انسان، سازمان یافته، اسنادبین المللی، کنوانسیون پالرمو، سیاست جنایی