آبتین امیری - هیت علمی رشته حقوق دانشگاه پیام نور بندرخمیر

حقوق رسانه ها در جامعه ما و دیگر جوامع دارای محدودیت هایی است. حدود آزادی مطبوعات و بایسته های قانونی آن در حوزه رسانه از موضوعات بحث برانگیز غالب کشورهای جهان می باشد. در ایران مقررات مبتنی بر محدودیت و نظارت بر مطبوعات متاثر از اصول 157 و 168قانون اساسی است. اما عدم شفافیت در برخی حوزه های عرفی و عملی سبب شده تا برخی موارد این نوع نظارت در اجرا از چارچوب مشخص خود خارج شود وعضاب با محدودیت هایی فراقانونی یا محدودیت های ناشی از خلاء قانون روبرو باشد. در این پژوهش با روش اسنادی – توصیفی در ابتدا اسناد و قطعنامه های بین المللی که مبنی بر تضمین آزادی رسانه ها و آزادی اطلاع رسانی عمومی می باشد، مورد تحلیل قرار گرفته است و سپس مقررات و قوانین داخلی ایران در حوزه آزادی مطبوعات و چارچوب های نظارتی برآن بررسی شده است. در ادامه این نتیجه حاصل شده است که نظارت بر مطبوعات و رسانه در ایران متکی بر نظارت دولتی است. حال اینکه بایسته های حقوقی و مسیولیت آور در حوزه مطبوعات می تواند به بخش خلاق و حرفه ای و نظارت صنفی و غیر دولتی منتقل شود تا آنجا که در چارچوب اعتماد متقابل، مطبوعات به طور سیستماتیک اصول و قواعد مبتنی برحقوق رسانه ها را پذیرا باشند.

اسناد بین المللی، حقوق رسانه ها، نظارت قانونی، مطبوعات آزاد، اخلاق حرفه ای