نقش سامانه های فعال و غیر فعال خورشیدی در گرمایش ساختمان ها بر پایه ی مبانی طراحی سبز

افزایش استفاده از انرژی های تجدیدناپذیر در سالیان اخیر، آلودگی های زیست محیطی فراوانی را بوجود آورده که پیامدها و آثار منفی و مخربی را بر چهره ی طبیعت آشکار ساخته است. از سویی این منابع، زوال پذیر هستند و به زودی شاهد اتمام ذخایر این سوخت های با ارزش خواهیم بود. بنابراین تفکر در مورد انرژی های تجدیدپذیر در ذهن بشر پرورانده شده است که ضمن دایمی بودن، آلودگی نیز تولید نمی کنند. سیاست های در نظر گرفته شده در بسیاری از کشور ها در ده ه ی هفتاد میلادی، موجب توجه روز افزون به انرژی خورشیدی گشته است، به طوری که سازمان جهانی انرژی در برنامه های آینده خود، سهم عمده ی تامین انرژی را به انرژی های نوین و در راس آن ها انرژی خورشیدی اختصاص داده است. استفاده از سامانه های خورشیدی برای بهره گیری از انرژی خورشید، می تواند راهکاری موثر در کاهش مصرف سوخت های فسیلی و عدم تولید آلودگی باشد. سامانه های خورشیدی از طریق جذب مستقیم یا غیر مستقیم و ذخیره و توزیع انرژی خورشید، استفاده از این منبع تجدید پذیر را ممکن می سازد. با توجه به موقعیت مناسب ایران در زمینه ی برخورداری از منابع انرژی خورشیدی، استفاده از این منبع پاک را سهولت بخشیده است. در بین منابع مختلف انرژی، انرژی خورشید به دلیل نامحدود بودن و عدم تخریب محیط زیست، منبع بسیار مناسبی می باشد و امروزه بکار گیری انرژی خورشیدی رو به گسترش است. این مقاله در نظر دارد به بررسی سامانه های خورشیدی پرداخته و روش ها و اصول بهره گیری از آن ها را مطرح نموده و تاثیری که این سامانه بر کاهش مصرف سوخت های فسیلی و آلودگی های منتج از آن می گذارد را شرح نماید.

Keywords:

انرژی خورشیدی , انرژی تجدید پذیر , گرمایش , سرمایش , طراحی سبز