استفاده از الیاف نانوالکتروریسی پلی کاپرولاکتون/ پلی دی متیل سیلوکسان الاستین جهت مهندسی بافت

پژوهش های زیادی در زمینه مهندسی بافت رو به گسترش است به طوری که مهندسی بافت توانایی بالقوه برای ساخت عضو و بافت دارد. به منظور کشت بهتر سلول و بافت در مهندسی بافت، نیاز به خلق شرایط سه بعدی بدن در حالت خارج بدن است. داربست ها ساختا ر هایی مبتنی بر مواد موجود در ماتریکس خارج سلولی است. تحقیقات نشان داده است که داربست ها توانایی رشد، نگهداری و حتی انتقال سلول ها به بدن را دارند. روند پیشرفت در زمینه استفاده از داربست ها در مهندسی بافت به سرعت رو به افزایش است. برای تکثیر سلول ها روی داربست ها تحقیقات همچنان ادامه دارد تا بدین وسیله کارایی کشت سه بعدی افزایش یابد . در این مطالعه، مراحل تهیه یکی از داربستهای نانو الیاف با نسبتهای مختلف دو پلیمر زیست تخریب پذیر، غیر سمی و زیست سازگار جهت مهندسی بافت با حلالهای مختلف با استفاده از الکتروریسی و سپس کشت سلول فیبروبلاست روی داربستهای تولیدی مطرح شده است. هدف این مطالعه بررسی روش تولید داربست الاستیک پلی کاپرولاکتون / (PCL ) پلی دی متیل سیلوکسان (PDMS) و رفتار سلولهای فیبروبلاست روی داربست نانو تهیه شده می باشد. مورفولوژی نانو الیاف تهیه شده توسط SEM بررسی گردید وآزمون زیست سازگاری برروی آنها انجام شد. برای بررسی فعالیت سلولی بر روی میکرو و نانوالیاف آزمون MTT انجام گرفت. نتایج حاصل از بررسی میکروسکوپی رشد سلول بر روی داربست نشان دادکه این داربستها زیست سازگاری مناسبی دارند. علاوه براین، نتایج بررسی فعالیت متابولیکی سلولها برروی داربست با استفاده از تست MTT نشان داد که نانوالیاف به طور معنی داری (P<0.05) تکثیر سلولی را نسبت به کنترل افزایش داده است. آزمایشات نشان دادکه نانوالیاف الکتروریسی شده PCL/PDMS بسترمناسبی برای چسبندگی، و تکثیرسلولهای فیبروبلاستی فراهم کرده است.

Keywords:

پلی دی متیل سیلوکسان , پلی کاپرولاکتون , حلال , سلول , مهندسی بافت