بهینه سازی پارامترها به منظور الکتروریسی داربست سه بعدی ژلاتین- پلیکاپرولاکتون- هیدروکسی آپاتیت

با ظهور فناوری نانو، علاقه پژوهشگران در زمینه مطالعه خواص منحصر به فرد نانو الیاف افزایش یافته است. الکتروریسی به عنوان یک روش کارآمد برای تولید نانوالیاف پلیمری شناخته شده است. داربست های نانو لیفی تولید شده به این روش، شباهت بسیاری به ماتریس خارج سلولی بافت های بدن در مقایسه با روش های رایج دارد. در این پژوهش، داربست های لیفی با ترکیبی از پلیمر مصنوعی پلیکاپرولاکتون %15 و پلیمر طبیعی ژلاتین %15 در نسبت های (50:50)، (75:25) و (25:75 ) با استیک اسید%90 به عنوان حلال مشترک برای مخلوط، الکتروریسی شدهاست. همچنین به منظور تقویت استخوان سازی، داربست زیست تخریب پذیر حاصل با نسبت های مختلفی از هیدروکسی آپاتیت ترکیب شده است. ساختارهای پلیکاپرولاکتون/ ژلاتین و پلی-کاپرولاکتون / ژلاتین/ هیدروکسی آپاتیت با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی مورد مقایسه قرار گرفته است. با توجه به نتایج، میانگین قطر الیاف در محدوده 140-760 نانومتر بدون پودر هیدروکسی آپاتیت و در محدوده300-980 نانومتر با هیدروکسی آپاتیت به دست آمده است. همچنین از دستگاه اندازه گیری زاویه تماس به منظور بررسی خاصیت آب دوستی سطح الیاف استفاده شدهاست.

Keywords:

الکتروریسی , پلی کاپرولاکتون , ژلاتین , نانو الیاف , هیدروکسی آپاتیت