زهرا رشیدی - استادیار گروه نوآوری آموزشی و درسی ، موسسه پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی، تهران، ایران

آموزش عالی به عنوان اصلی ترین نهاد تربیت شهروندان جهانی، در مسیر دستیابی به توسعه پایدار مبتنی بر ملاحظات جهانی شدن، نقش حساسی را بر عهده دارد. توسعه پایدار یعنی برآوردن نیازها و افزایش کیفیت زندگی نسل حاضر بدون به خطر انداختن موقعیت نسل آینده. امروزه بهترین سرمایه ای که می توان به نسل های آینده اهدا کرد و مطمین ترین شیوه ای که می تواند فرایند ترقی و توسعه را در آینده تضمین کند، آموزش و یادگیری است، به نحوی که غنی سازی اندیشه ها را در پی داشته باشد. تحقق توسعه ی پایدار از مسیر آموزش عالی در عصر جهانی شدن، منوط به تربیت شهروندانی جهانی است که در مقابل تحولات انعطاف پذیر بوده، بتوانند درکنار یادگیری مستقل و مداوم، دارای مهارت و تخصص باشند. در این فرایند، تربیت نیاز به ساز وکارهایی دارد که آموزش از آن جمله است. از طرفی، برنامه های درسی به عنوان مهم ترین عنصر و ابزار آموزش برای تربیت یک چنین شهروندی، نقش تعیین کننده وغیرقابل انکاردر راستای تحقق اهداف و رسالت های دانشگاه ها ایفا می کنند. بنابراین برنامه درسی ابزاری در خدمت آموزش و آموزش، ابزاری در خدمت یادگیری و در نتیجه، تربیت است. بنابرآنچه گفته شد، رسالت نظام آموزشی نه صرفا سامان دادن امرآموزش بلکه اساسا غنا بخشی ومعنا دهی به یادگیری است که تبلور و تجلی واقعی آن در یادگیری مداوم است. هدف مطالعه حاضر، بررسی تاثیرات آموزش عالی در عصر جهانی شدن بر توسعه پایدار از طریق آموزش مداوم و برنامه درسی است. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات توصیفی – تحلیلی است که تلاش شده مفهوم توسعه پایدار، نقش برنامه درسی دانشگاه ها در توسعه پایدار و رویکردهای یادگیری مورد نیاز، به ویژه یادگیری مداوم و ضرورت های آن در پرتو تحولات به منظور توسعه آن در نظام آموزشی مورد بحث قرار گرفته ودر نهایت، توصیه و پیشنهاد هایی برای نهادینه کردن توسعه پایدار ارایه خواهد شد

برنامه درسی ، یادگیری مداوم توسعه پایدار