ارایه مدلی برای تعیین و شناسایی محورهای اولویت دار اقدامات ایمنی در شبکه راه های ایران

به لحاظ مدیریتی ، محدودیت منابع موجود از یک طرف و تنوع اقدامات مورد نیاز برای بهبود وضعیت ایمنی در حوزه زیر ساختی از طرف دیگر و گستردگی شبکه راه ها و همچنین هزینه های سنگین لازم برای ارتقای سطح ایمنی در این حوزه ، داشتن برنامه ای عملیاتی مبتنی بر اولویت بندی را اجتناب ناپذیر می نماید ، از منظر مدیریت سیستمی ایمنی اقداماتی که در سطح کلان باعث تاثیر گذاری بیشتری در کاهش تلفات و آسیب های ناشی از حوادث می گردند در اولویت بالاتر اجرا قرار می گیرند . در این مطالعه که به اولویت بندی محور های پرحادثه کشور اختصاص خواهد داشت روش اولویت بندی بدین گونه بوده است که آمار و اطلاعات تصادفات شامل تصادفات فوتی ، جرحی و خسارتی در چهار سال متوالی در محورهای شریانی کشور ؛ با همکاری پلیس راه ها جمع آوری شده و پس از ویرایش و تصحیح اطلاعات ، شاخص های اولویت بندی محور ها با استفاده از نظرات کارشناسان و شاخص های استاندارد بین المللی م شخص گردیدند . در این مطالعه شاخص های شدت تصادف و چگالی تصادفات به عنوان شاخص های اولویت بندی در نظر گرفته شد . در نهایت با استاندارد کردن شاخص ها و وزن دهی به آنها (وزن مساوی) امتیاز محورهای مورد نظر تعیین شد. با استفاده از روش امتیاز دهی و وزن دهی اولویت بندی انجام گردید. در این مطالعه محورهای مورد مطالعه به دوازده گروه 50 تایی تقسیم بندی شدند. نتایج و ارزیابی اطلاعات چهار ساله بیانگر این است که سه گروه اول (150 محور ) با یک چهارم طول راه های شریانی کشور (غیر روستایی) ، حدود 60 درصد تصادفات را به خود اختصاص داده است .

Keywords:

محورهای پرحادثه , HRC , درجه بندی ایمنی راه ها , امتیازدهی