ارزیابی برنامه توسعه دوچرخه سواری در ترویج استفاده از کلاه ایمنی در شهر تهران

در سالیان اخیر، ترویج دوچرخه سواری در شهر تهران به - عنوان شیوه ای در سفرهای شهری، مورد اقبال مسیولین بوده است. بیشتر اقدامات در زمینه ترویج دوچرخهسواری، در جهت توسعه فیزیکی تسهیلات دوچرخه سواری بوده است. علیرغم اهمیت فراوان کلاه دوچرخه سواری در کاهش آسیب های عمده به مغز، ترویج کلاه ایمنی دوچرخه - سواری موضوع چالش برانگیزی است. فرضیه اصلی تحقیق آن است که بین دوچرخه سواران تهرانی و غیرتهرانی، تفاوت معنی داری در ساختار علت عدم تمایل به استفاده از کلاه دوچرخه سواری (بر اساس مدل باور سلامت) وجود ندارد. نمونه آماری (246=n)، به روش اینترنتی و از میان دوچرخه سواران عضو گروه های دوچرخه سواری جمع آوری گردید. باورهای مختلف پاسخ دهندگان در مورد کلاه ایمنی دوچرخه سواری بر مبنای مدل باور سلامت بنا گردید که نتایج آن رضایت بخش بود. با این حال ساختار متغیرهای وابسته در بین گروه های مختلف مورد مطالعه دوچرخه سواران تهرانی و غیر تهرانی) تفاوت معنی داری ندارد که این موضوع را میتوان به اثر برنامه ریزی موثر در ترویج استفاده از کلاه ایمنی در بین شهروندان تهرانی به استفاده از کلاه ایمنی مر بوط دانست. لذا نتایج تحقیق به برنامه ریزی اقدامات ویژه در جهت بالابردن درک از خطر در کنار افزایش درک از مزایای استفاده از کلاه ایمنی دوچرخه سواری و توسعه راهنماهایی برای اقدام توصیه می کند.

Keywords:

کلاه ایمنی دوچرخه سواری , مدل باور سلامت