مدل سازی مساله حداکثر پوشش با در نظر گرفتن پوشش جزیی و ظرفیت تسهیلات در مکانیابی بهینه پایگاه های امداد (مطالعه موردی: محور سنندج - بانه)

تصادفات جاده ای همواره خسارات مالی و جانی فراوانی را به جامعه وارد ساخته است. از جمله اهداف برنامه مدیریت حوادث جاده ای که به منظور کنترل و کاهش آثار تصادفات جاده ای تدوین گردیده است، رسیدگی به موقع و کارا به حوادث رخ داده در کمترین زمان ممکن است. این وظیفه بر عهده نیروهای امدادرسان قرار داده شده است. از مهم ترین عوامل در کاهش زمان رسیدگی به مجروحین، موقعیت پایگاه های اورژانس می باشد. هر اندازه پایگاه های اورژانس به محل وقوع تصادفات نزدیک تر باشند، حضور نیرو های امدادرسان با سرعت بیشتری صورت خواهد پذیرفت. در برخی کشورها مانند ایران که آمار تصادفات بسیار بالا می باشد، مدیریت حوادث جاده ای بسیار پرهزینه و با محدودیت های مالی فراوان مواجه است. در این پژوهش تلاش گردیده است تا با توجه به داده های آماری تصادفات در طول راه های کشور، به ارایه مدلی به منظور مکانیابی پایگاه های امداد اورژانس جاده ای با هدف امدادرسانی به بیشترین تعداد مجروحین و با در نظر گرفتن شدت تصادفات و با لحاظ نمودن محدودیت های بودجه ای پرداخته شود. پیاده سازی عملی مدل برنامه ریزی ریاضی ارایه شده برای این منظور، نشان از افزایش چشمگیر خدمت رسانی در حوادث جاده ای و کارایی مدل دارد.

Keywords:

مکان یابی , مدل های پوششی , پایگاه اورژانس , الحوار ژنتیک , مدل پوششی ظرفیت دار