مقدمه ای بر سیاستگذاری فرهنگی و ارتباطی جمهوری اسلامی ایران در حوزه آموزش جنسی

غریزه جنسی یکی از ابعاد مهم وجودی انسان است که بشر برای مواجهه صحیح با آن نیازمند دریافت آموزش هایی است. در طول تاریخ رویکردهای مختلفی در مواجهه با غریزه جنس ی وجود داشته است. عده ای قایل به ضرورت سرکوب کامل امیال جنسی انسان بوده اند و عده ای دیگر قایل به این بوده اند که باید انسان بتواند به هر نحوی که مایل است به این غریزه پاسخ دهد و نباید هیچ گونه مانعی در برابر ارضای جنسی قرار بگیرد. در این میان دین مبین اسلام نظری معتدل و میانه دارد و قایل به این است که غریزه جنسی نباید سرکوب شود و به صورت متعادل باید به این میل پاسخ داده شود. از سوی دیگر اسلام ضوابط و چهارچوب هایی را برای پاسخگویی به نیازهای جنسی قایل است که پایبندی به آنها کاملا ضروری است. با توجه به رویکرد دین مبین اسلام به غریزه جنسی به نظر می رسد که آموزش و رشد بشر برای پاسخگویی به تمایلات جنسی مسیله بسیار مهمی است. این آموزش مبتنی بر دادن اطلاعات کافی به انسان جهت نحوه ارضای نیازها و چهارچوب هایی که فرد باید به آنها پایبند باشد می باشد. آموزش جنسی با تعمیق آموخته ها و نهادینه کردن آموزه ها در روح انسان که از آن تعبیر به تربیت می شود کامل می گردد. به نظر می رسد که با توجه به رهنمودهای دینی برعهده سیاستگذاران فرهنگی است که الگوی جامع، صحیح و کاربردی آموزش جنسی را مبتنی متناسب به دوره های سنی افراد طراحی کنند. بدیهی است تا زمانی که الگوی دینی آموزش جنسی به صورت دقیق و کاربردی طراحی نشده باشد جامعه به سمت استفاده از الگوهای غربی حرکت می کند.

Keywords:

آموزش جنسی , تربیت جنسی , انحرافات جنسی , غریزه جنسی