نعیمه ماشینچی عباسی - دکتری تخصصی علوم اعصاب شناختی دانشگاه تبریز
فاطمه راثی - دانشجوی کارشناسی روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
تورج هاشمی - استاد گروه روانشناسی دانشگاه تبریز

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش روانرن جور خویی و روابط بین فردی در پیش بینی سازگاری اجتماعی صورت گرفت. این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی که در راستای هدف، 170 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز به شیوه تصادفی خوشه ای انتخاب و به پرسشنامه های سازگاری اجتماعی بل، NEO- FFI و هوش هیجانی بار-آن پاسخ دادند. تحلیل داده ها با تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که روان رنجورخویی و روابط بین فردی قادرند به طور ترکیبی سازگاری اجتماعی را پیش بینی کنند. بعلاوه نتایج نشان داد که الف( روابط بین فردی قادر است 0/38 از تغییرات سازگاری اجتماعی را در واحد استاندارد بطور مثبت و معنی دار پیش بینی کند (t=5/93، p> 0/01). ب) روان رنجور خویی قادر است 0/35 از تغییرات سازگاری اجتماعی را در واحد استاندارد بطور منفی و معنی دار پیش بینی کند (t=-5/40، p> 0/01). بر این اساس می توان نتیجه گرفت که داشتن روابط بین فردی بالا بموجب توانایی ارتباط متقابل، توانایی برقراری ارتباط با دیگران و حفظ این ارتباطات و تاثیرگذاری بر آنها، توانایی صمیمیت، محبت و انتقال دوستی و همدلی به سازگاری اجتماعی بالا منجر می شود. از سویی، افراد روان رنجورخو، به آنچه که دارند یا به وقایع پیرامون خود، با دید منفی، به تفسیر، نتیجه گیری و عمل می پردازند که این ویژگی می تواند روابط جتماعی آنان را محدود و یا مختل سازد. بنابراین، ویژگی هایی چون تکان شوری، تنش، خصومت، اضطراب، عدم اطمینان و عصبانیت، هماهنگ ساختن رفتار به منظور برآورده ساختن نیازهای محیطی و در نتیجه، سازگاری اجتماعی را یا مشکل مواجه می سازد.

سازگاری اجتماعی، روان رنجور خویی، روابط بین فردی