اثربخشی آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی بر کیفیت زندگی نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست تحت حمایت بهزیستی شهر همدان

هدف از انجام تحقیق حاضر شناسایی اثربخشی آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی بر کیفیت زندگی نوجوانان خوابگاهی پسر انجام گرفته است. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی و با طرح گروه کنترل بوده است. جامعه آماری، شامل کلیه مراکز خوابگاهی پسر نوجوان شهر همدان بود که به صورت نمونه گیری در دسترس نفر از نوجوانان مرکز محمد رسول اله انتخاب و در گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابتدا از هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهان پیش آزمون اجرا گردید. سپس گروه آزمایش طی چهار هفته و در طول هشت جلسه تحت آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی قرار گرفت. در پایان جلسات آموزشی مجددا از هر دو گروه پرسشنامه مذکور پس ازمون به عمل آمد. داده ها پس از بررسی مفروضات لازم به وسیله آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که اموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی به طور معنی داری باعث بهبود کیفیت زندگی و مولفه های آنها می شود. در نهایت آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی به طور معنی داری باعث بهبود کیفیت زندگی نوجوانان خوابگاهی پسر شهر همدان می شود. این افزایش ها از لحاظ آماری معنی دار بودند، به این ترتیب فرضیه های تایید شدند و می توان نتیجه گیری نمود که به وسیله آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی بر کیفیت زندگی نوجوانان تاثیر مثبت گذاشت.

Keywords:

آموزش شادکامی , کیفیت زندگی , نوجوان