اثربخشی آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی بر سازگاری نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست تحت حمایت بهزیستی شهر همدان

هدف از انجام تحقیق حاضر شناسایی اثربخشی آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی بر سازگاری نوجوانان پسر بی سرپرست و بدسرپرست انجام گرفته است. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی و با طرح گروه کنترل بوده است. جامعه آماری، شامل کلیه مراکز خوابگاهی تحت حمایت بهزیستی نوجوان شهر همدان بود که صورت نمونه گیری در دسترس 16 نفر از نوجوانان مرکز محمد رسول اله انتخاب و در گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابتدا از هر دو گروه با استفاده سازگاری نوجوانان دبیرسانی اجرا گردید. سپس گروه آزمایش طی چهار هفته و در طول هشت جلسه تحت آموزش شادکامی بارویکرد مثبت گرایی قرار گرفت. در پایان جلسات آموزشی مجددا از هر دو گروه پرسشنامه مذکور پس آزمون به عمل آمد. داده های پس از بررسی مفروضات لازم به وسیله آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی به طور معنی داری باعث افزایش سازگاری نوجوانان پسر بی سرپرست و بدسرپرست شهر همدان می شود. این افزایش ها از لحاظ آماری معنی دار بودند، به این ترتیب فرضیه ها تایید شدند و می توان نتیجه گیری نمود که به وسیله آموزش شادکامی با رویکرد مثبت گرایی بر سازگاری نوجوانان تاثیر مثبت گذاشت.

Keywords:

آموزش شادکامی , سازگاری , نوجوان