نقش روانشناسی شخصیتی در استعدادیابی ورزش فوتبال

عوامل متعددی در حیطه استعدادیابی ورزشی به طور عام و استعدادیابی در فوتبال به عنوان یک ابر ورزش بی رقیب، نقش دارند. پژوهشگران علوم مختلف هر یک با نگاه خاص در این حوزه به فعالیت پرداخته و عوامل موثر در شناخت بازیکنان جوان نخبه را مورد آزمایش قرار داده اند. اما تمامی پژوهشگران و کارشناسان ورزش فوتبال بر این باورند که معیارهای استعدادیابی فوتبال را می توان در چهار گروه جامع دسته بندی نمود. اینگروه ها شامل ویژگی های تخصصی در اجرای مهارت های با توپ، خصوصیات فیزیولوژیکی، توانایی ادراکی و نهایتا ویژگی های روانشناختی و شخصیتی بازیکنان می باشند. در این بین و به طور خاص در گروه چهارم می توان از جهت گیری هدفی ورزشکاران در شناسایی بازیکنان آینده دار فوتبال استفاده نمود. جهت گیری هدف و انگیزه در ورزشکاران نقش بسیار مهمی در موفقیت آنها در سطوح عالی دارد. در حقیقت این نحوه نگرش، نوع هدف ها و شخصیت ورزشکار است که می تواند به عنوان عامل انگیزشی به عملکرد فردی و تیمی او جهت بدهد. جهت گیری هدفی ورزشکار از یکسو می تواند مشخص کننده میزان تمایل فرد برای توسعه و یادگیری مهارت ها، وظایف و کارهای گروهی باشد. از طرف دیگر، این جهت گیری می تواند در راستای نمایش عملکرد برتر فردی ورزشکار باشد. در یک دسته بندی عمومی، ورزشکارانی که در ویژگی های مربوط به گروه اول شاخص ترند را به عنوان وظیفه محور و ورزشکاران دیگر گروه را من محور می نامند. بازیکنان وظیفه محور در فوتبال شرکت می کنند چون عاشق فوتبال هستند و می خواهند که بیشتر یاد بگیرند و مهارت های فنی خود را گسترش دهند. در مقابل، بازیکنان منمحور در فوتبال بیشتر برای بهبود توجه بنفس و وضعیت اجتماعی خودشان تلاش می کنند.

Keywords:

جهت گیری شخصیتی , من محوری , وظیفه محوری , استعدادیابی