سونا ملک پور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت،ایران
مهسا دلشاد - استادیار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان، ایران

پدیده سالمندی ناشی از سیری طبیعی است که در آن تغییرات فیزیولوژیکی و روانی- اجتماعی در بدن رخ می دهد. به طور کلی، سالمندی، دوران روبرو شدن با شماری از محدودیت های جسمی و روانی خاص است که بدون شناخت ماهیت و کیفیت این گونه محدودیت ها، پرداختن به مناسب سازی محیط برای سالمندان امکان پذیر نخواهد بود. چنانچه مهم ترین هدف از مناسب سازی محیط برای سالمندان، فراهم سازی امکانات و تسهیلات جهت جبران محدودیت های جسمی و روانی آنان و به حداکثر رساندن بازدهی قابلیت های محدود شده فرض شود، شناخت محدودیت های سالمندان و تاثیر منفی آن ها مهم ترین و اساسی ترین نقش را در این زمینه خواهد داشت. سالمندان نیازمند فضاهایی متناسب با جسم و روحیات خویش هستند اگر این فضا برای آن ها ایجاد نگردد و نتوانند از محیط پاسخی متناسب نیازهایشان را دریافت نمایند دچار افسردگی می شوند. به دلیل تغییر در روند زندگی امروزه خانواده ها به دلیل نداشتن وقت و غفلت از بزرگان خود، اسباب افسردگی آن ها را فراهم می سازند. تعاملات اجتماعی در مورد افراد سالخورده که به علت کهولت سن و بازنشستگی شغلی تا حدودی حضورشان در اجتماع کمرنگ شده است مقوله ای است که باید بسیار بدان توجه نمود. تعاملات اجتماعی به عنوان جز مهم در سلامت و رفاه روانی سالمندان تلقی می شود و از طریق ارتباط مستقیم با مردم به وجود می آید. تعاملات اجتماعی در کاهش میزان مرگ و میر، افزایش کیفیت زندگی، کاهش علایم افسردگی و کاهش اختلالات شناختی تاثیرگذار می باشد. هدف این مقاله بررسی شاخص های موثر در طراحی خانه سالمندان در ارتقای تعاملات اجتماعی می باشدروش تحقیق در این پژوهش ترکیبی و شامل مجموعه ای ازروش های توصیفی، پیمایشی است؛ روش جمع-آوری اطلاعات، میدانی وکتابخانه ای می باشد.

سالمندی، خانه سالمندان، اجتماع پذیری، تعاملات اجتماعی، سرزندگی، آسایش و امنیت