رسول جهاندارفرد - گروه معماری، واحد بیضا، دانشگاه آزاد اسلامی، بیضا، ایران
مریم حسین قدیری - گروه معماری، واحد دزفول، دانشگاه آزاد اسلامی، دزفول، ایران
رقیه اکتفایی - دپارتمان معماری، دانشکده فنی و حرفه ای پسران مرودشت، فارس، ایران.

گسترش زندگی شهری در بافت های شهری جدید سبب کاهش زندگی در محله های قدیمی می شود، که دلیل آن نبود امکانات شهری مناسب در این محدوده ها و در نتیجه کاهش تعاملات اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی می باشد. این موارد ذهن را به فکر می اندازد که چگونه می توان به این بافت ها کمک کرد و آن ها را به چرخه ی منظر شهری بازگرداند. پژوهش حاضر به روند بازآفرینی یکی از محله های قدیمی شهر شیراز، محله ی سنگ سیاه با رویکرد پایداری پرداخته است. برای این منظور ابتدا به بررسی مبانی نظری مرتبط، مفهوم فرسودگی، بازآفرینی و موارد مربوط به آن، تعریف محله و شکل گیری آن در ایران و سپس به مفهوم پایداری پرداخته شده است. سپس ویژگی های محله ی مورد مطالعه شامل مطالعات اجتماعی، حرکتی و ... پتانسیل ها و ویژگی های موثر و مثبت موجود بررسی شده است و در ادامه به تحلیل نظام های موثر موجود در محدوده ی مورد مطالعه با مدل جدول S.W.O.T، و تحلیل وضع موجود مبتنی بر مفهوم پایداری پرداخته شده است و در بخش نتیجه گیری راهکارهای برگزیده جهت طراحی ارایه شده است.

بافت فرسوده- بازآفرینی- محله سنگ سیاه