بررسی عملکرد روش AASHTO و نشریه ۲۳۴ در طرح ضخامت روسازی نسبت به تغییرات مدول برجهندگی بستر با تمرکز بر حجم های مختلف ترافیکی

در حال حاضر در کشور ایران که به عنوان یک کشور درحال توسعه شناخته میشود حدود ۱۳۰ هزار کیلومتر راه ماشین رو ساخته شده است. با توجه به روند رو به رشد احداث مسیر های جدید و هزینه های بالای آن، مدیریت منابع مالی محدودی که در اختیار ارگان های مربوطه قرار گرفته بسیار حایز اهمیت است، لذا بررسی آیین نامه ای که در کشور مورد استفاده قرار میگیرد ضروری بوده و مطالعه آن از بعد های مختلف میتواند به اصلاح شدن آن کمک کند. امروزه روش های متعددی برای طرح روسازی های انعطاف پذیر ارایه شده که بر مبنای روش های تجربی و یا مکانستیک-تجربی عمل میکنند. غالبا در کشور های توسعه یافته روش های طراحی برمبنای مدل های تحلیلی و مکانستیک-تجربی بنا شده است که توجه به حداکثر کرنش کششی و قایم ایجاد شده بر سطح زیر لایه رویه و سطح بالای خاک بستر منجر به قضاوت برای مقادیر ضخامت لایه های روسازی میگردد. متاسفانه در کشور ما با وجود بازنگری در آیین نامه طراحی روسازی های آسفالتی (نشریه ۲۳۴) در سال ۱۳۹۲ همچنان بنای طراحی روش تجربی اشتو ۱۹۹۳ میباشد که حتی محدودیت های آن که اعمال روابط ونتیل می باشد نیز به طور کامل مد نظر قرار نگرفته و همین موضوع در روسازی هایی که دارای خاک بستر با مقاومت نسبتا بالایی هستند، طرحی غیر اقتصادی ارایه میدهد. در این تحقیق با بررسی و مطالعه بر روی یک مسیر فرضی، مدول های برجهندگی خاک بستر با مشخصات مختلف را به عنوان متغیر مد نظر قرار داده و ضخامت کل لایه روسازی را در چهار حجم مختلف ترافیکی، محاسبه میکنیم. مشاهده می شود که روش اشتو و به دنبال آن نشریه ۲۳۴ در این موضوع دارای نقصی اساسی است که با غیر اقتصادی کردن طرح روسازی موجب هدررفت منابع مالی در این شاخه میگردد.

Keywords:

نشریه ۲۳۴ , روش AASHTO , ضخامت روسازی انعطاف پذیر , طرح روسازی