امین نجاتی - گروه مهندسی عمران، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران کارشناسی ارشد مهندسی عمران، گرایش مهندسی و مدیریت ساخت
مهدی روانشادنیا - دانشیار گروه مهندسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
احسان ساده - استادیار گروه مهندسی صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

با ظهور خطوط سریع السیر، به عنوان کاراترین روش حمل مسافر در مسافت های کوتاه و متوسط بین شهری، تحولی عظیم در حمل و نقل ریلی به وجود آمده است. در سال های اخیر، انواع مختلفی از روسازی های خطوط سریع السیر، ارایه شده است. بخش قابل ملاحظه ای از هزینه های تعمیر و نگهداری راه آهن، به اجزای تشکیل دهنده روسازی اختصاص می یابد. تا کنون مطالعات کامل و دقیقی در کشور در خصوص روسازی راه آهن سریع السیر ریلی برای سرعت های بالاتر از 250 کیلومتر بر ساعت انجام نگردیده است و اطلاعات موجود، صرفا تغییرات جزیی در آیین نامه های موجود برای سرعت های پایین تر از 200 کیلومتر بر ساعت بوده است که چندان مفید و قابل استفاده نمی باشد. لذا پژوهش حاضر به بررسی و انتخاب سیستم روسازی راه آهن سریع السیر با استفاده از روش VIKOR پرداخته است. بررسی ها نشان می دهد که شروع به کار اولین قطار پرسرعت در سال 1964 میلادی در ژاپن، نقطه عطفی در حمل و نقل ریلی مسافری در دنیا به شمار می رود. توسعه حمل و نقل ریلی پرسرعت تحول مهمی برای بازیابی نقش مهم راه آهن در حمل و نقل مسافر به شمار می رود به طوری که گوی سبقت را از حمل و نقل هوایی و جاده ای ربوده و بعضی از خطوط هوایی را با بحران مواجه ساخته است. راه آهن پرسرعت در دنیا در حال گسترش است و به عنوان یک سیستم حمل و نقل سالم، ایمن و پایدار نقش خود را در توسعه اجتماعی و اقتصادی ملل استفاده کننده، به اثبات رسانده است.

راه آهن، سریع السیر، منطق فازی، روش VIKOR