پریسا هاشم پور - دانشگاه هنر اسلامی، دانشکده معماری و شهرسازی، استادیار گروه معماری، تبریز، ایران
زیبا سامی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری اسلامی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، ایران

داشتن مسکن و سرپناه از اولین نیازهای یک جامعه است. رشد روزافزون جمعیت شهری نیاز به ساخت مجتمع مسکونی را افزایش داده است. امروزه شاهد شکل گیری ساختمان های مسکونی هستیم که همچون هر کالایی، دارای تاریخ مصرف و انقضا می گردد. امروزه در همه جا سخن از این است که می خواهیم ساختمان هایی بسازیم که حیات و مداومت آن، به خوبی و به طور شایسته نقش ایفا کنند. ایجاد سرپناه با بهترین کیفیت جزو وظایف معماران نسبت به مخاطبانشان است؛ خلق مجموعه سکونتی که امکان گرد هم آمدن گروهای سنی متفاوت در کنار یکدیگر را فراهم آورده و ایجاد محیط ها و فضاهایی کیفی ، معنادار و روحانی که تجلی آرمان های معنوی حیات باشند. امروزه بلوک های آپارتمانی بلندمرتبه بدون فضای عمومی، خدماتی و با تراکم زیاد بیشتر از هرزمانی به چشم می خورد به دلایل اقتصادی و سایر عوامل تاثیرگذار، خانه ایرانی با طبیعت زیبا و واحدهای همسایگی و سایر فضاها که امروزه ازمیان رفته است؛ تغییر کالبد بدون در نظر گرفتن نیازها منجر به ایجاد مشکلات زیاد از قبیل افسردگی و عدم علاقه به مسکن شده است،که امروزه موجب تخریب هر چه بیشتر مسکن را شاهد هستیم. سوالات تحقیق عبارتند از: حیات و رابطه آن با معماری و مجتمع های مسکونی چیست روش تحقیق توصیفی تحلیلی است و برای جمع آوری اطلاعات از تکنیک هایی مثل اسناد و مدارک در بستر مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از این است که حیات انسان رابطه مستقیم با حیات معماری دارد. و حیات در مجتمع های مسکونی متاثر از کیفیت محیط و حیات انسان می باشد که در مقاله به واکاوی آن پرداخته شده است.

حیات، معماری ،حیات پذیری ، مجتمع مسکونی