ضرورت توسعه میان افزا در مدیریت پایدار حریم شهر تهران

تحولات شتابان شهرنشینی و جمعیت شهرنشین که از دهه چهل آغاز گردیده موجب بروز مشکلات در ابعاد گوناگونی نظیر مسکن، بیکاری و اسکان غیررسمی به شدیدترین شکل ممکن گردیده است و عدم توان پاسخگویی محیط های شهری به مسایل ایجاد شده، موجب شده تا حریم شهرها دایما در معرض رشد ناموزون شهرها و هجوم کاربری های شهری قرار گیرند. کلان شهر تهران در رابطه با مسایل مذکور در نواحی پیرامون(حریم) با چالش های متعددی رو به روست که علاوه بر منطقه کلان شهری تهران، قلمرو ملی را نیز تحت تاثیر قرار می دهند. از این منظر ضرورت مدیریت پایدار برای حریم در قالب توسعه میان افزا رخ می نمایاند. توسعه میان افزا به عنوان یکی از سیاست های محدود سازی رشد شهری در حریم شهر تهران در این پژوهش مورد بحث قرار گرفته و هدف اصلی را به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر از نظر ماهیت، از نوع تحقیقات کاربردی و از نظر روش تحقیق، از نوع روش اسنادی- تحلیلی است. در گردآوری داده ها از روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد مدیریت توسعه شهری تهران از نقش ممانعت از توسعه با تعیین کمربند سبز و همچنین نقش کنترل و هدایت توسعه با تعیین محدوده و حریم به صورت هم زمان بهره جسته است اما نتوانسته نقش خود را در جهت دستیابی به توسعه موزون به خوبی ایفا کند، بنابراین استفاده از رویکرد توسعه میان افزا(استفاده از ظرفیت های درونی شهر) در جهت مدیریت پایدار حریم و ممانعت از گسترش آتی آن می تواند راهکار بهینه باشد.

Keywords:

توسعه میان افزا , مدیریت پایدار , حریم , شهر تهران