لزوم رجوع به معماری های پایداردر کلان شهر ها ورسیدن به اهداف اکولوژیک و کاهش مصرف انرژی

در چند سال اخیر تجربه ها و دستاوردها و تحولات باارزشی در معماری و درعرصه محیط زیست رخ داده است که البته مشکلات بسیاری را بوجودآورده اما می توان گفت درآغاز قرن وضعیت جهان به یک توسعه ناپایدار رسیده که از مشخصه های آن می توان به رشد جمعیت، افزایش مصرف و توزیع نامتعادل منابع اشاره کرد. همچنین رشد جمعیت اثرات زیانبار بسیاری بر محیط طبیعی بر جا گذاشته که در طول زمان منجر به تغییرات آب وهوایی، ایجاد حفره در لایه ازن، نابودی گونه ها و نظام های طبیعی گردیده است، این مسایل باعث تغییر دیدگاه انسان نسبت به طبیعت شد. درپی این تغییر و تحولات، مفهومی به عنوان توسعه پایدار پا به عرصه وجود گذاشت و تعامل محیط و معماری و تاثیر دوسویه آنها بر یکدیگر به عنوان توسعه پایدار وارد معماری شد و از همین رو معماری پایدار مورد توجه صاحب نظران قرار گرفت .توسعه پایدار فرآیندی است برای بدست آوردن پایداری در هر فعالیتی که نیاز به منابع و جایگزینی سریع و یکپارچه آن وجود دارد. در واقع مسایل محیطی را می توان حوزه ای دانست که توسعه پایدار بر روی آن تاکید دارد. هدف اصلی توسعه پایدار تامین نیاز های اساسی،ارتقای سطح زندگی برای همه حفظ و اداره ی بهتر اکوسیستم ها و آینده های امن تر ذکر شده است این هدف خود متضمن تناقضی است که بسیاری آن را از خصوصیات اصلی اصطلاح توسعه ی پایدار می دانند تامین رشد لازم برای بهبود سطح زندگی عموم و آینده ای مرفه تر و در عین حال حفظ اکوسیستم ها لیکن،موضوع این است که با تغیراتی که بشر در محیط و بستر طبیعی خود پدید آورده،به چنان مرحله ی بحرانی از تاریخ خود رسیده است که ادامه ی حیاط سالم در کره ی زمین را مستلزم تجدید نظر در فرضیاتی قرار میدهد که مدل های رایج برنامه ریزی و توسعه و پایه ی آن ها قرار گرفته اند.استفاده گسترده از مفهوم پایداری مبین استحکام و مفید بودن اهداف برای معماری و شهرسازی است . از مهم ترین این خصوصیات توجه به چشم انداز بلند مدت است اگر چه بدیهی به نظر میرسد که برنامه ریزی و ساختمان سازی الزاما بلند مدت باشد لیکن در عمل اغلب چنین نیست،خصوصا الگو های بلند مدت رشد مناطق شهری،کاربری ها،استفاده از منابع و توسعه ی زیرساخت ها،نیاز مند توجه هستند،چه رسد به موضوع کهنه ی جلوگیری از رشد بی رویه حاشیه نشینی در اطراف شهر های بزرگ.از سویی،بیش از 30 سال است که رابطه ی انسان با طبیعت به دلیل رخ دادن طیف وسیعی از بحران های محیطی،بر زمره ی مباحث خاص و بسیار مهم در آمده است.داده ها نشان میدهند که انسان قرن حاضر روزانه به طور متوسط بیش از 60برابر انسان دوره ی کشاورزی و 6 برابر انسان دهه ی 50 انرژی مصرف میکند. مصرف روز افزون انررژی در شهر ها به ویژه در ساختمان ها که سهم قابل توجهی را به خود اختصاص داده اند،جهان را با مخاطراتی چون گرم شدن سیاره ی زمین،تخریب لایه اوزن و بارش باران های اسیدی مواجه ساخته است.از سوی دیگر،تامین آسایش و راحتی بی قید و شرط استفاده کنندگان ساختمان ها،چه در منازل و چه در محیط های کار،باعث ایجاد وابستگی مفرد انسان به سیستم های مکانیکی و در نتیجه،مصرف عنان گسیخته ی انرژی شده و این بی توجهی در طراحی ساختمان های معاصر،انعکاس یافته است.انسان اکنون از لحاظ صرفه جویی انرژی،در موقعیتی قرار دارد که هیچگاه تا به این حد بحرانی نبوده است،لذا موضوع معماری پایدار،استفاده ی بهینه از انرژی و توجه به محیط،در راس برنامه های اجرایی بیشتر حکومت ها،قرار گرفته است در واقع میتوان گفت،طراحی ساختمان ها وشهر ها در هر گوشه از جهان میتواند باعث تخریب یا بهبود شرایط زیستی در زمین گردد به همین علت و با در نظر گرفتن هم پیوندی این تاثیرات،طراحی ساختمان هایی که ویژگی صرفه جویی در انرژی و همچنین حفاظت از محیط زیست را در خود داشته باشند،در زمره ی اصلی ترین مسیولیت های معماران قرار میگیرد. ورشد جمعیت جوامع انسانی موجب رشد تصاعدی شهر نشینی ورشد ساختمان سازی می گردد ,و این توسعه گسترش شهری مشکلاتی را به همراه دارد که اگر در زمان مناسب و به شیوه مناسب حل نگردد قاعدتا مخاطرات جبران ناپذیری در عرصه سلامت انسانی و تخریب محیط زیست بجا خواهد گذاشت.توسعه و ساختمان سازی خواسته و ناخواسته محیط زیست شهری را دگرگون می سازد. در این فرایند فضاهای سبز، باغ ها و جنگل ها تبدیل به آسمان خراش ها و شهرک های مسکونی می شوند. آهن و آجر ، سنگ و سیمان ارمغان این توسعه میباشد.

Keywords:

انرژی , توسعه شهری.بام سبز , معماری سبز , سیمای شهری