اثر بخشی قصه درمانی بر افزایش تاب آوری و کاهش کودکان کار و خیابانی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی قصه درمانی بر افزایش تاب آوری و کاهش تکانشوری کودکان کار و خیابانی بود.روش پژوهش از نوع آزمایشی، با طرح پیش آزمون و پس آزمون چند گروهی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان کار و خیابان که تحت پوشش اداره بهزیستی استان کرمانشاه بودند. نمونه آماری شامل 30 نفر از کودکان کار و خیابان بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در مرحله بعد به صورت گمارش تصادفی در دو گروه، قصه درمانی و گروه کنترل گمارده شدند. ابزار گرد آوری داده ها شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون و تکانشگری بارات بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که قصه درمانی بر افزایش تاب آوری و کاهش تکانشوری کودکان کار و خیابانی موثر میباشد. بنابر نتایج این پژوهش میتوان از قصه درمانی به عنوان یک مداخله در افزایش تاب آوری و کاهش تکانشوری کودکان، به ویژه کودکان آسیب دیده و یا در معرض آسیب استفاده کرد.

Keywords:

قصه درمانی , تاب آوری , تکانشوری , کودکان کار , کودکان خیابانی