بررسی بسامد و تداوم زمان تقویمی در رساله الطیرهای فارسی و عربی

زمان حقیقتی است که با وجود انسان پیوند یافته است و انسان همواره خود را در چنبره ی آن می یابد. گویا انسان اسیر زمان است و راهی برای برون رفت از این اسارت ندارد. عنصر زمان همواره از موضوعات قابل توجه روایت شناسی در دهه های اخیر بوده است. ژنت نظریه پردازی است که کاملترین نظریه را در باب زمان تقویمی/ کمی در روایت شناسی به ثبت رسانده است. این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی با بررسی بسامد و تداوم زمان در رساله الطیرهای فارسی و عربی، وانواع شگردهای روایی راویان در این زمینه که دربرگیرندهی حذف، درنگ، چکیده و صحنه؛ و بسامد مفرد، مکرر و بازگو میشود، براساس نظریه ی ژنت پرداخته شده و در نهایت از داده های به دست آمده اینچنین نتیجه گیری کرده است که در رسالهالطیرها به طور کلی زمان بر پایه ارایه پرشتاب رویدادها از طریق حذف و خلاصه پایه ریزی شده است. حذف در این آثار بنا به بی اهمیت و تکراری بودن رویداد، تابوی فرهنگی/ عرفانی بودن، ذهنی/ روانی بودن رویدادها، و نشان دادن قابل اعتماد بودن راوی به کار رفته است. خلاصه به جهت بی اهمیت بودن رویدادها، صحنه در دیالوگها و ارایه با درنگ به جهت توصیف، تفسیر، توضیح، داستان های درونه ای و درونه ای - درونه ای به کار رفته است. در این آثار بسامد مفرد در دیالوگها، روایات کوتاه، بیان پذیرش/ عدمپذیرش کنشگران از سوی ابژه ارزشی؛ بسامد مکرر به دلیل تقویت و تاکید بر درونمایه و برجسته سازی درونمایه انسان کامل؛ و بسامد بازگو به دلیل تکراری و بی اهمیت بودن رویدادها، و نشان دادن قابل اعتماد بودن راوی به کار رفته است.

Keywords:

رساله الطیرها , زمان , نظم , تداوم , بسامد