زهرا فاتحی - دانشجوی دکتری تخصصی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

مولانا وحشی بافقی یکی از برجسته ترین سخن سرایان سده دهم هجری و از سرآمدان مکتب وقوع است. در این پژوهش، قصدآن است که با مروری گذرا در اشعار وحشی نمونه هایی از زیبایی و حسن و ملاحت را در شعر این شاعر و عارف بزرگ دوره صفوی باز نماییم. شعر، آمیزه ای از احساس و تخیل است. وحشی میکوشد که این حالت و تاثر ناشی از رویدادها را آنچنان که برای خودش تجربه شده است، به دیگران منتقل کند. او چنان واژه ها را در بیان این حالات به رستاخیز فرا میخواند که خواننده نیز از عواطف خویش برای همراه شدن با شاعر مایه میگذارد. وحشی از شاعرانی است که در تمام گونه های شعری و قالبهای مرسوم طبع آزمایی کرده است و در اغلب آنها استادی و توانایی خویش را نشان داده . او از نظر موضوعی به مساله هماهنگی ردیف و مفهوم شعر دقت خاصی داشته است. باید او را جزء آگاه ترین شاعران نسبت به اهمیت موسیقی کناری شعر دانست. بی هیچ شبهه ای وحشی بهترین گوینده طرز نو به شمار می آید. غزل های او اغلب کوتاه و معمولا از 9 بیت بیشتر نیست. بکارگیری قافیه های متنوع از سوی او به دلیل خلاقیت هنری وی، میزان زیباشناسی را در شعر او به سطح بالایی، ارتقا میدهد.

نقد زیباشناسانه ، وحشی بافقی ، زیبایی، مضمون پردازی