تحلیل بلاغی زبان شخصیت راوی در داستان مه جنگل های بلوط

گزینش درست و به جای واژگان در زبان شخصیتهای داستانی، متناسب با ذهن وعملکرد آنهاست، به طوری که پیرنگ ماهرانه هر عنصر داستانی، نشان از چیرگی نویسنده آن است و این همه، سبک خاص داستان نویسی شهریار مندنی پور را بازگو میکند. در داستان موردنظر نیز، دایره تشابهات، استعارات و زبان شخصیت داستانی، متناسب با کنش گران مختلفی که بر ذهن راوی سلطه دارند، نوع گزینش واژه ها را نشان میدهند به طوری که نه تنها نشانه ها در جهت ماموریت درست خویش سوق مییابند، بلکه با عنایت به جایگاهی که در بافت پیدا می کنند، در راستای رمزگان بلاغت، در مظهر نماد های درون متنی نیز نمود می یابند؛ به عنوان مثال تکرار واژه سپیدار در داستان، خالی از بار نشانه ای خاص و عنصر نمادین نیست. همچنین با توجه به تشریح موقعیت شخصیت راوی و اصراری که خود بر مفرغی بودن خویش دارد و تا انتهای داستان نیز همه واژگان متناسب با شخصیت فلزوار اوست، لیکن کنش گران مکانی، زمانی، ذهنی و...امکان دگرگونی موقعیت پایدار راوی را سبب می شوند و سرانجام شاهد درخشش آب از چشمان راوی ای می شویم که بر موقعیت ثابت خویش پا فشاری می کرد. پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی در صدد نشان دادن چنین رویکردی بر داستان مه جنگل های بلوط ازمجموعه ی ماه نیمروز است

Keywords:

کنشگران , نشانه , شخصیت , زبان