سعیده معصومی - دانشجوی دکتری فلسفه هنر، دانشگاه آزاد اسلامی تهران شمال

دیدگاه دیوید هیوم در مورد فلسفه هنر و به طور کلی، زیبایی شناسی را میتوان در آثار اخلاقی و چند رساله مختلف می توان جستجو کرد. وی در دو رساله به طور اخص، به مسیله ی هنر و زیبایی، پرداخته یکی در باب معیار ذوق و دیگری در باب تراژدی نام دارد که رویکرد وی به هنر و زیبایی با فلسفه اخلاق و نظریه عواطف و ارتباطی تنگاتنگ دارند، بعضی بر این باورند که نظریه درباره ذوق و زیبایی به هیچ روی بدیع و تازه نیست، اما تحلیل وی در این دو حوزه چون سایر نظریه های او از عمق خاصی برخوردار است. هیوم زیبایی را ویژگی و صفتی در شی ندانست و آن را احساسی برشمرد که در ذهن مخاطب آن، شکل می گیرد. وی از این طریق اندیشه زیبایی شناسانه پس از خود را به طور اساسی دگرگون ساخت، به صورتی که رهیافت ذهنی و نگاه مدرن زیبایی و زیبایی شناختی قوت گرفت و معیارهای کلاسیک و رهیافتهای عینی به تدریج رنگ باختند. موضوع درخور اهمیت در هنر، لذت برآمده از آن است. در این مقاله سعی شده است، ضمن تبیین دیدگاه هیوم درباره ی زیبایی و معیار ذوق، به ارزیابی و نقد آن نیز توجه شود.

دیوید هیوم، زیبایی، ذوق، تجربه گرایی، هنر