بهجت تاج الدین - عضو هیات علمی )دانشیار( موسسه تحقیقات فنی و مهندسی کشاورزی سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی کرج ایران

امروزه، استفاده از انواع پلیمرها و پلاستیکها در بسته بندی مواد غذایی بسیار متداول بوده و کاربرد گستردهای یافته است. علیرغم مزایای بسیار زیاد این مواد، به دلیل عدم یا کند تجزیه پذیری آنها در محیطزیست، مدیریت ضایعات و زایدات این مواد، از بحث های روز دنیا میباشد. زیست تخریب پذیر کردن مواد پلیمری و پلاستیکی با استفاده از مواد شیمیایی تسریع کننده زیست تخریب پذیری، و به کارگیری چندسازه های طبیعی یا نسبتا طبیعی از راه حلهای پیش رو است. چندسازه های طبیعی، به مواد مرکبی اطلاق میشود که همه بخشهای آن از مواد طبیعی ساخته شده باشد. چندسازه های نسبتا طبیعی نیز مواد مرکبی هستند که از شبکه پلیمری مشتق شده از منابع تجدیدپذیر یا تجدیدناپذیر، و الیاف یا ذرات طبیعی تشکیل شده اند. به هر حال، زیست تخریب پذیری و تجزیه کامل یا نسبی این مواد در محیط زیست، از ارکان مهم توسعه کاربردی آنها در صنایع مختلف از جمله صنعت بسته بندی است. روشهای مختلفی برای آزمون زیست تخریب پذیری پلیمرها و پلاستیکها و همینطور چندسازه ها (کامپوزیتها) وجود دارد. شناخت این که کدامیک از روشهای زیست تخریب پذیری را میتوان برای کدام یک از مواد بهکار برد، از نکات کلیدی در مدیریت مواد زاید است. بنابراین، مقاله حاضر با هدف مدیریت مواد زاید جامد، به بررسی روشهای مختلف زیست تخریب پذیری مواد میپردازد.

بسته بندی، چندسازه، زیست تخریب پذیری، پلیمر، محیط زیست