سمیه شریفی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی واحد میناب ایران
عبدالله دن - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد میناب ایران

در این مقاله به بررسی جایگاه معلولیت در شعر و ادب فارسی می پردازد. در هر جامعه می بایستاقدامات مناسب برای پیشرفت بهبودی فیزیکی، درکی و روان شناختی، توان بخشی و حضورمجدد اجتماعی افراد معلول باید مورد توجه قرار گیرد در این صورت است که استعداد های بالفعلاین افراد شکوفا خواهد شد. در تاریخ زبان فارسی نیز نویسندگان و شاعران زیادی زیسته اند کهتاثیر به سزایی را از خود به جای گذاشته اند. شاعران آینیه تمام نمای جامعه هستند که با طبع لطیفو هنرمندانه خویش لطیف ترین و ظریف ترین نکات را بیان داشته اند. به طور مثال رودکی یکی ازشاعرانی است که با توجه به اینکه نابینا بوده است به نحوی با زبان هنری خویش شعر را می سرودهاست که هر خواننده ی بینایی می توانسته محیط شاعر را تخیل کند. هر فرد معلولی حق دارد کهمساوی با دیگران به موجودیت فردی، جسمی و ذهنی اش احترام گذاشته شود زیرا شخص معلولهیچ تمایزی با دیگر افراد ندارند و گاهی الگوی دیگران نیز خواهند شد و الگوی زمان خویشمی شوند. در ادبیات فارسی نیز این چنین افرادی آثار ممتازی از خود به جای گذاشته اند.

معلول، شعر، ادبیات، تاریخ ادبیات، ادیبان