محمدحسین ناظمی - گروه حقوق. گرایش جزا و جرم شناسی. دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات. ایران
آرش صباحی - گروه حقوق. گرایش جزا و جرم شناسی. دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات. ایران

نتیجه ناکارآمد بودن نظام عدالت کیفری و کیفر به عنوان تنها راه مبارزه با جرم و کجروی، طرح مسیله شناسایی علت ها، درمان و پیشگیری، توسط بنیانگذار جامعه شناسی جنایی و یکی از سه بنیانگذار مکتب تحققی، انریکوفری، در اواخر قرن نوزدهم بود که تحت عنوان جانشین های کیفری و به عنوان شاخه ای از جرم شناسی کاربردی، یعنی جرم شناسی پیشگیرانه، مطرح شد. از آن به بعد پیشرفتهای نظری بسیاری در این شاخه جرم شناسی حاصل شده است و مدل های مختلفی برای تحقق پیشگیری مطرح گردیده است، از جمله جدیدترین مدل پیشگیری از جرم که در جرم شناسی امروزه از اواخر قرن بیستم به کار برده شده پیشگیری اجتماعی و پیشگیری وضعی می باشد. پیشگیری اجتماعی شامل مجموعه اقدامات و تدابیری است که با اثر گذاری بر فرد یا محیط های پیرامون آن در صدد جامعه پذیر و قانون گرا کردن افراد و همچنین پر کردن خلا های شخصیت افراد جهت بازدارندگی از ارتکاب جرم میباشد. پیشگیری وضعی از بزهکاری درصدد است تا با تاثیر گذاردن بر موقعیتها، شرایط و فرصتهای بزهکاری، از یک سو با سلب این فرصتها، وقوع جرم را دشوار و امکان وقوع آن را کاهش دهد و از سوی دیگر با کاستن جاذبه ها و عوامل محیطی تحریک کننده، از وسوسه های مجرمانه و تحریک شدن آنها جلوگیری به عمل آورد. با توجه به نقش اساسی زنان در رشد و پرورش کودکان به عنوان نسل آینده، سلامت اخلاقی و رفتاری آنها نیز دارای اهمیت بالایی میباشد. هرچند زنان به حد چشمگیری غیر مجرم به نظر می رسند، ولی آمارها حکایت از افزایش نرخ بزهکاری زنان در چند دهه اخیر دارد.

غیر کیفری، بزهکاری، زنان، پیشگیری اجتماعی، پیشگیری وضعی