رفتارهای مربیگری ترجیحی بازیکنان والیبال ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی رفتارهای مربیگری ترجیحی بازیکنان والیبال شاغل در تیمهای حاضر در لیگهای مختلف والیبال ایران بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری آن شامل کلیه بازیکنان والیبال شاغل در تیمهای رده های سنی ایران بود که طبق آمار فدراسیون والیبال تقریبا 1200 نفر بودند. نمونه آماری طبق جدول کرجسی و مورگان با درنظر گرفتن 10 درصد ریزش، شامل 320 بازیکن والیبال از 26 تیم 13) تیم مردان و 13 تیم زنان) حاضر در لیگ برتر و دسته یک بود. ابزار جمعآوری داده ها پرسشنامه اطلاعات فردی محققساخته و پرسشنامه رفتار مربیگری (نسخه رفتارهای ترجیحی مربیگری) مارتین و بارنز (1999) بود. نتایج پژوهش نشانداد اکثر ورزشکاران ترجیح می-دهند مربیانشان در زمان تمرین و مسابقه در قبال عملکردهای آنها رفتارهای مربیگری تشویقی، آموزشی و خودکنترلی از خود بروزدهند و از رفتارهای تنبیهی و عدم تقویت خودداری نمایند. ضمنا بین اولویتهای رفتارهای مربیگری زنان و مردان در خردهمقیاسهای تقویت، آموزش فنی اقتضایی اشتباه، حفظ کنترل و عدم تقویت تفاوت وجود داشت. زنان رفتارهای تقویت، آموزش فنی اقتضایی اشتباه و حفظ کنترل و مردان رفتارهای عدم تقویت و آموزش فنی تنبیهی را ترجیح میدادند. به نظر میرسد موفقیت در مربیگری سطوح حرفهای ورزش، با تطبیق الگوهای رفتاری مربیان، متناسب با انتظارات ورزشکاران و با تاکید بر رویکرد تقویتی و آموزشی، محقق میگردد.

Keywords:

رفتارهای مربیگری , لیگ برتر , والیبال