طراحی مدل رضایت شغلی ورزشکاران حرفه ای مرد ورزش های گروهی ایران

هدف پژوهش حاضر، طراحی مدل رضایت شغلی ورزشکاران مرد ورزشهای گروهی ایران بود. روش پژوهش از نوع توصیفی بود و جامعه آماری آن را ورزشکاران مرد لیگ برتری ایران در چهار ورزش گروهی تشکیل دادند 776( نفر( که 360 نفر به پرسشنامه محقق ساخته پاسخ دادند . پس از مرور پیشینه و مصاحبه اکتشافی با 23 ورزشکار در 66 شاخص پنج ارزشی لیکرت تنظیم شد. روایی صوری ابزار با استفاده از نظرهای کارشناسان مدیریت ورزشی و دیگر خبرگان، تایید شد و پایایی کلی پرسشنامه نیز 0/98 برآورد شد. افزونبراین، برای تحلیل داده ها از آزمون فریدمن و معادالت ساختاری آموس22 در سطح P 0/05 استفاده شد. نتایج نشان داد که براساس میانگین رتبه، پیامدهای رضایت شغلی )3/48(، فرایندها )3/47( و پیشایندها )3/40(، بهترتیب بیشترین اولویت را داشتند. ضمنا، تحلیل عاملی تاییدی نشان داد که تمامی گویه ها در سطح 0/05 معنادار بودند و براساس مدل معادالت ساختاری، در عامل فرایندهای رضایت شغلی، ابعاد سازمانی و تیمی به ترتیب با ضرایبتاثیر 0/89 و 0/87 و در عامل پیامدها، ابعاد تیمی و محیطی با ضرایب تاثیر 0/92 و 0/91 اثرگذار بودند. در سطح دوم مدل ساختاری، عامل فرایندی با ضریب تاثیر 0/55، تاثیر بیشتری بر رضایت شغلی ورزشکاران داشت. نتایج اثرات غیرمستقیم مدل نشان داد که عامل پیشایندی با ضریب تاثیر 0/91 بر رضایت شغلی ورزشکاران، پیشایندها با ضریب تاثیر 0/99 بر فرایندها و فرایندها با ضریبتاثیر 0/93 بر پیامدها اثرگذار بودند؛ بنابراین، فرایندهای باشگاهی در تامین رضایت ورزشکاران بسیار مهم هستند.

Keywords:

رضایتمندی , رضایت ورزشکار , فرایندهای تیمی , نتایج تیمی , مدیریت تیم