احمد کریمی دشتکی - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نوراستان بوشهر مرکز برازجان
محمد جعفرنژاد - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور هرمزگان واحد بستک

مساله ی تربیت ، منظور همه اجتماعها بوده و هست، حتی قبیله ها و اجتماع هایی نیز که به تعلیم کاری نداشته اند، برای رفتار اجتماعی خود ناچار به ترسیم مرز شناخته شده ای بودند تا از آن فراتر نروند. در اجتماع هایی که به مساله ی تعلیم نیز افزون بر تربیت نظر دارند، نیاز بیشتری به موضوع تربیت احساس میشود، زیرا چگونگی بکارگیری علوم ومعارف نیز به آدابی نیاز دارد. تربیت، به معنای پرورش دادن و پرورش یافتن انسان، از آغاز آفرینش بوده است، زیرا از آن هنگام که بشرهای نخستین، روش غذا خوردن و چرانیدن دام و کشت زمین را (با ابزارهای ابتدایی) به فرزندان خویش یاد داده اند، تعلیم و تربیت انجام یافته است. اگر بتوانیم در بارهی پایه های اصلی تعلیم این ادعا را بکنیم که کلی است و میتواند در همه جا یکسان اعمال گردد، بیگمان این ادعا را در باره ی تربیت نمی توان کرد؛ زیرا اصول تربیت کاملا نسبی و اعتباری است. باید دانست که قرآن برای تربیت مردم نازل شده است و هدف از آمدن پیغمبران، بویژه پیغمبر گرامی اسلام - صلى الله علیه وسلم - ، پاک ساختن و شستشوی اندیشه ی مردم از آلودگیها و ناپاکیها بوده است و سپس تربیت و تعلیم آنان برای رسیدن به هدف عالی انسانی رو به کمال؛ سوالی که مطرح است اینست که در روشهای تربیتی، وسیله ها مورد توجه است و یا هدفها ممکن است یک وسیله، برای رسیدن به هدفهای بیشماری مورد استفاده قرار گیرد، و یا در استخدام هیچ نوع هدفی نباشد!وسایل تنها ابزاری هستند که به ما کمک میکنند تا به هدفهایی برسیم که بدانها ایمان داریم. پس شایسته است نسبت به وسایل توجه کافی کرده و برای پژوهش در بارهی آنها و گزینش آنها دقت فراوانی بکار بریم . این مقاله که به روش کتابخانه ای تهیه و تنظیم شده است به این پرسش می پردازد که آیا در روشهای تربیتی وسیله ها مورد توجه است و یا هدفها و به روشهای تربتی تربیت با پند و اندرز ، تربیت با تخلیه نیرو ، تربیت باکیفر دادن می پردازد امید آن دارد که گامی هر چند کوچه در این مسیر بردارد.

قران، تربیت، وسیله تربیتی، کیفر دادن، تخلیه نیرو، پند