بررسی اثر بخشی آموزش گروهی خودشفقت ورزی بر طرحواره های ناسازگار اولیه در زنان متاهل دارای طلاق عاطفی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهررفسنجان

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش گروهی خودشفقت ورزی بر طرحواره های ناسازگار اولیه در زنان متاهل دارای طلاق عاطفی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهررفسنجان در سال 1396 بوده است. پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان دارای طلاق عاطفی(به تشخیص مشاور با پرکردن پرسشنامه طلاق عاطفی) مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده (مرکز مشاوره رفسنجان و مرکز مشاوره سیمای خانواده) شهر رفسنجان از اوایل مهرماه 96 الی اواخر اذر ماه 1396 می باشد. نمونه پژوهش حاضر شامل 30 زن که براساس ملاک های ورود به مداخله از جامعه مورد مطالعه انتخاب شده و بصورت تصادفی(استفاده از جدول اعداد) در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند(هر گروه 15 نفر).ابزار این پژوهش پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه جفری یانگ(1990) بوده است. گروه آزمایش تحت مداخله خودشفقت ورزی براساس مفهوم احترام به خود(سلیگمن، 1995)، خودکارآمدی(بندورا، 1990) و حرمت خود صحیح(دسی و رایان، 1995) و خودشفقت ورزی فلسفه بوداییسم است که توسط نف(2003) طراحی گردیده و شامل مهربانی با خود، احساسات مشترک، قضاوت در مورد خود، ذهن آگاهی، منزوی سازی انسانی و بزرگنمایی می باشد که در 8 جلسه 120 دقیقه ای توسط مشاور قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده گردید. نتایج نشان داد آموزش گروهی خود شفقت ورزی بر متغیرهای طرح واره های ناسازگار اولیه، اثرات آماری معناداری داشته است. و باعث کاهش معنادار طرحواره های ناسازگار اولیه شده است.

Keywords:

آموزش گروهی خودشفقت ورزی , طرحواره های ناسازگار اولیه , طلاق عاطفی