فهیمه سیستانی - کارشناس ارشد روانشناسی
شیوا لهراسبی - دانشجوی دکتری روانشناسی
معصومه نوری - کارشناس ارشد روانشناسی

هدف: اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) یکی از شایع ترین اختلال های دوران کودکی شناخته شده است.هدف این مقاله بررسی رابطه بین بیش فعالی در دوران کودکی و طلاق در دوران بزرگسالی می باشد. روش: آزمودنی های پژوهش 150 زوج خواهان طلاق و 155 زوج عادی (جمعا 305 زوج) بودند . زوج های خواهان طلاق از میان مراجعه کنندگان به دادگاه شهر اصفهان به روش در دسترس انتخاب شدند. همه زوج های نمونه به کمک پرسشنامه طرح شده برای بررسی بیش فعالی در دوران کودکی ویا داشتن پرونده پزشکی در این زمینه، ارزیابی شدند. برای تحلیل داده ها افزون بر روش های آمار توصیفی، آزمون کای دو نیز به کار رفت. یافته ها: میانگین سنی زوج های خواهان طلاق 3.9±29.4 ومیانگین سنی زوج های عادی 5.5±28.6 بود.از میان 150 زوج انتخاب شده تنها 21 (14%) مورد و از بین 155 زوج عادی 18 (11.61%) از آنها دارای سابقه بیش فعالی در دوران کودکی بودند.با استفاده از آزمون کای دو مشخص شدکه رابطه آماری معنی داری بین سابقه بیش فعالی در دوران کودکی و طلاق در بزرگسالی وجود نداشت. (p> 0.05) و از میان متغیرهای جمعیت شناختی، تنها متغیرهای سطح تحصیلات و میزان درآمد رابطه آماری معنی دار با طلاق داشتند (p<0.05). نتیجه گیری: می توان به کمک شناسایی و درمان های موثر بیش فعالی در دوران کودکی یک رویکرد پیشگیری از طلاق تدارک دید و یافته های این پژوهش را در محیط های بالینی و مشاورهای برای کمک به همسران مشکل دار و در آستانه طلاق به کار گرفت.

بیش فعالی،دوران کودکی،طلاق، کمبود توجه