مروری بر عملکرد انواع هم بندی در شبکه بر تراشه

با افزایش تعداد پردازنده های روی شبکه، به منظور افزایش کارایی سیستم ها و پیرو آن با ظهور شبکه های روی تراشه (Network on Chip) حجم ارتباطات درون شبکه های روی تراشه و پیچیدگی های ناشی از آن، حساسیت این شبکه ها را در برابر خطای احتمالی پیش رو بیشتر کرده است[1]. با افزایش تعداد ترانزیستورها بر روی یک تراشه و همچنین پیچیدگی ارتباطات بین ترانزیستورها، یکی از مهم ترین مسایل مطرح شده، مسیله ارتباطات دورن تراشه ای است. برای برطرف کردن این مشکلات، معماری شبکه بر تراشه مطرح شده است. معماری شبکه بر تراشه یا همان هم بندی، نحوه قرار گرفتن عناصر شبکه و ارتباط آنها است که از مسایل بنیادی در شبکه بر تراشه است، به طوری که بر عواملی مثل توان مصرفی، تاخیر مسیریابی، ناحیه مصرفی و کارایی کلی شبکه تاثیرگذار است. امروزه با توجه به پیشرفت های چشم گیری که در حوزه تکنولوژی های سیلیکون نوری سازگار با CMOS اتفاق افتاده است، از شبکه های ارتباطی نوری به عنوان یکی از راه حل های مناسب برای شبکه های بر تراشه به منظور رفع مشکلات موجود در ارتباطات بر روی تراشه استفاده می شود. در این پژوهش به مروری بر انواع هم بندی های شبکه بر تراشه الکتریکی و همچنین تعدادی از هم بندی های شبکه بر تراشه نوری می پردازیم.

Keywords:

شبکه بر تراشه , هم بندی , شبکه بر تراشه نوری , کارایی سیستم , توان مصرفی , ناحیه مصرفی